ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ 

Γράφει η Κοέδρου Ντίνα*

Εν όψι της έναρξης της καινούργιας σχολικής χρονιάς, επιτρέψτε μου μια ταπεινή κατάθεση εμπειριών και εξ ού, συμπερασμάτων προς ΓΟΝΕΙΣ κυρίως, αλλά και προς τους ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ που πλαισιώνουν/στηρίζουν/μορφώνουν τα παιδιά μας.

Στην ξενόγλωσση «εκπαίδευση» μπήκα καθαρά βιοποριστικά, ως μοναδική μου επιλογή για αξιοπρεπή εργασία επιστρέφοντας από Αμερική, γιατί το ΔΗΚΑΤΣΑ τότε, δεν έκανε δεκτή την πανεπιστημιακή μου εκπαίδευση και απαιτούσε επανάληψη πολλών μαθημάτων για ολοκλήρωση του πτυχίου μου. 

Θεωρώντας βουνό την συμμετοχή μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο λόγω γλωσσικών και άλλων κενών, δεν το τόλμησα. Κακώς, ίσως πείτε, αλλά, άλλες εποχές τότε, το 1987, άλλος άνθρωπος τότε εγώ!
Η ξενόγλωσση κατάρτιση μου ήταν όμως εξαιρετική και η υψηλού επιπέδου γνώση Αγγλικών μου επέτρεψαν την εύκολη επιτυχία και απόκτηση των δύο πτυχίων Proficiency, δίνοντας μου την νομιμότητα απόκτησης της άδειας διδασκαλίας σε σχολές ξένων γλωσσών. Η επαφή μου λοιπόν με παιδιά όλων των ηλικιών, ξεκίνησε το 1988 και συνεχίζει, αν και σήμερα πλέον, περιορισμένη, λόγω ανεργίας.

Το 1993, το σύμπαν αποφάσισε να μου επιτρέψει και την τρελή ευτυχία του να γίνω μητέρα, οπότε, οι παρακάτω παρατηρήσεις είναι και από αυτή την σκοπιά, μέσα πάντα από το πρίσμα της συνεχής αυτοκριτικής που επιβάλλω στον εαυτό μου.

Θα ήθελα λοιπόν, να επιστήσω την προσοχή σας στα ακόλουθα:

1) Τα παιδιά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ανάγκη από τα τόσα υλικά αγαθά που τους παρέχουμε, αντιθέτως, έχουν ΑΝΑΓΚΗ από συνεχή και επίμονη ανοιχτή ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΕΒΑΣΜΟ στην άποψη τους, και ΑΝΑΛΥΣΗ των βιωμάτων τους. Όλα τα παραπάνω απαιτούν ΧΡΟΝΟ, έστω μόνο ποιοτικό. 

Παρατηρώ παιδιά με γεμάτα δωμάτια, να έχουν ακαλλιέργητες ψυχές, γιατί οι γονείς δεν φρόντισαν να τις γεμίσουν με ευγένεια, σεβασμό στον συνάνθρωπο και καλοσύνη. Παιδιά απαιτητικά, χωρίς κανένα σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο, παιδιά που δεν συναισθάνονται, εγκλωβισμένα στον ηλεκτρονικό κόσμο του «έχω απ όλα» μα έχουν ΤΙΠΟΤΑ όσον αφορά αξίες, ήθος και συναίσθημα, τα πνευματικά όπλα που θα χρειαστούν στην παραπέρα πορεία της ζωής. Παιδιά αιχμάλωτοι σε ένα παράφορο ατομικισμό που τα οδηγεί με σιγουριά στην ανημποριά της δημιουργίας και διατήρησης σχέσεων όπως και σε ενδεχόμενο κοινωνικό αποκλεισμό και μοναξιά.

2) Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ΟΡΙΑ που απαιτούν συχνά «όχι», με πολλές επιλογές όμως, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι τα σεβόμαστε και δεν επιδιώκουμε απλά να τα ελέγχουμε. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται και η κριτική τους σκέψη, επιτρέποντας τους να αξιολογήσουν τον περιορισμό του γονιού, προπάντων όταν ο γονιός αφιερώνει χρόνο να εξηγήσει γιατί πρέπει να επιβληθεί ένας τέτοιος περιορισμός. Σημαντικό να αποφεύγουμε το «καπέλωμα» με συμπεριφορές του παρελθόντος, τύπου «επειδή το είπα εγώ».

3) Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από συνεχή μόρφωση, κοινωνική, σχολική, εμπειρική και συναισθηματική, η οποία, οφείλει να προηγείται από καλλιέργεια αγάπης για αυτή τη μόρφωση (δεν είναι τυχαίο ότι ένας μαθητής μαθαίνει πολύ ευκολότερα και αβίαστα δίπλα σε ένα δάσκαλο που τον εμπνέει). Η μόρφωση αυτή πρέπει να είναι πολυεπίπεδη και ποικίλη, ώστε το παιδί να μην βαριέται. Πρέπει επίσης να εστιάζει στα ταλέντα και γούστα του παιδιού, που ο γονιός/δάσκαλος οφείλει να εντοπίζει. 

Ας ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με την διάκριση και αξιολόγηση της αξίας του κάθε σχολικού μαθήματος και το τι θα προσφέρει αυτό το μάθημα στην μελλοντική του πορεία (ένα παράδειγμα είναι το υποβιβασμένο μάθημα της αγωγής του πολίτη. Δάσκαλοι και μαθητές το θεωρούν ανούσιο ενώ τα δικαιώματα αυτά θα έπρεπε να είναι η κορύφωση της εκπαίδευσης, καθότι προετοιμάζει για την ενεργή συμμετοχή ενός πολίτη στην κοινωνία και στο πολίτευμα). Η μόρφωση αυτή πρέπει να είναι όσο το δυνατόν απομακρυσμένη από την επιτυχία, το κυνήγι του κέρδους και την βαθμοθηρία και να εστιάζει στην χαρά της συμμετοχής.

 Επιπροσθέτως, με κάθε ευκαιρία, πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας στην συλλογική/συμμετοχική μάθηση μέσω ομάδων ώστε να μάθουν να μοιράζονται και να διεκπεραιώνουν διαδικασίες δια της συλλογικής οδού. Να αναλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες και να τις φέρνουν εις πέρας. Τέλος, στην μόρφωση του παιδιού είναι σημαντικό να του διδάσκουμε τρόπους εύρεσης λύσεων στα πολλαπλά προβλήματα και όχι να του προσφέρουμε την εύκολη έτοιμη λύση ως μασημένη τροφή. 

4) Ας αποφεύγουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στα παιδιά μας και να επιδιώκουμε την καταξίωση που δεν καταφέραμε η τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας μέσω αυτών. Είναι υποχρέωση του γονιού να φέρει στην κοινωνία ένα παιδί που θα είναι μια «βελτιωμένη εκδοχή» του εαυτού του. Αυτό δεν σημαίνει επαγγελματική άνοδο κατ ανάγκη, αλλά σε όλα τα επίπεδα, κυρίως στα πνευματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά, τα παιδιά μας οφείλουν να εξελιχθούν σε πιο ισορροπημένα, αυτάρκη και ικανοποιημένα άτομα. Να χαίρονται τις επιτυχίες τους και να αποδέχονται τις ήττες τους, χωρίς μεμψιμοιρίες. Να αποδέχονται τις αδυναμίες τους και να επιδιώκουν την αυτοβελτίωση προς χάριν της ψυχικής τους γαλήνης και ηρεμίας και όχι προς ικανοποίηση άλλων.

5) Τελειώνοντας, θα ήθελα να εστιάσω στο πόσο σημαντικό είναι το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Είμαστε υπόλογοι για το κάθε τι που παρουσιάζουμε στα παιδιά μας και αν δεν είμαστε τώρα, ακόμα, θα είμαστε σίγουρα, κάποια στιγμή στο μέλλον όπου σίγουρα θα κριθούμε. Ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η μάχη της ζωής είναι συνεχής και αδιάλειπτη, δίνεται μέσα στην κοινωνία και δεν επιδιώκει αναγκαστικά το προσωπικό όφελος πάντα. 

Με την ελπίδα ότι δεν σας κούρασα, θα ήθελα να ευχηθώ καλή χρονιά σε μαθητές, δασκάλους και γονείς. Τα παραπάνω σας τα καταθέτω με πολύ αγάπη για τον συνάνθρωπο και ελπίδα ότι όλοι μας θα εστιάσουμε στην διαμόρφωση μιας καλύτερης, ελεύθερης μελλοντικής κοινωνίας, βασισμένη στην αλτρουιστική αγάπη και αλληλεγγύη, κάτι που, δυστυχώς, λείπει σήμερα, αποτέλεσμα ενός συστήματος που φρόντισε να καλλιεργήσει τον ατομικισμό και την κοινωνική απομόνωση.

*Ντίνα Κοέδρου-Χρυσικάκη
  Μητέρα και καθ. Αγγλικών
  Μέλος Ε.ΠΑ.Μ και υποψήφια βουλευτής Β’ Αθηνών