 |
| Η λαϊκή ενότητα και του κασίδη το κεφάλι |
Του Γιάννη Γκινοσάτη
Το πλατύ πατριωτικό λαϊκό μέτωπο που θα εκφράσει την αντίσταση του ελληνικού λαού δεν έχει ακόμα σχηματιστεί (με ευθύνη της αριστεράς)
Τώρα που η κυβερνητική συμμορία με την αγαστή συνεργασία των λοιπών δοσίλογων, έδεσαν τον ελληνικό λαό πισθάγκωνα για τρεις γενιές τουλάχιστον, η Αριστερή Πλατφόρμα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσουν νέο αντιμνημονιακό κόμμα. Για την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ η ώρα αυτή ήρθε λίγο βεβιασμένα, διότι τα στελέχη της περίμεναν αφελώς να γίνει πρώτα το συνέδριο για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους μέσα στο κόμμα, με την κρυφή ελπίδα ότι μπορούν ακόμα και να πάρουν αυτοί τα ηνία στα χέρια τους, οπότε δεν θα χρειαζόταν η Λαϊκή Ενότητα. Τέλος πάντων θα είμαι επιεικής με τα στελέχη της αριστερής πλατφόρμας και δεν θα κολλήσω εκεί, μια και η αναγγελία του νέου κόμματος προκάλεσε κύμα δηλώσεων, εκκλήσεων και προσκλήσεων για την σύμπηξη νέου μεγάλου αριστερού αντιμνημονιακού μετώπου για να κατέλθει στις προσεχείς εκλογές.
Η διαπίστωση όμως που βγαίνει από αυτή την κίνηση είναι ότι κάποιοι έχουν την πεποίθηση ότι οι συνέπειες της προδοσίας της κυβέρνησης, αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα και τη….
συμμορία του και ότι αυτοί οι αριστεροί βουλευτές που δεν ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, θα ανταμειφτούν από το εκλογικό σώμα για την στάση τους και θα περάσουν από ταμείο να εισπράξουν το μέρισμά τους από το 62% του ΟΧΙ. Κούνια που τους κούναγε! Δυστυχώς οι εγκληματικές πράξεις του Τσίπρα, θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στο σύνολο της αριστεράς, μηδεμίας έκφρασης αυτής εξαιρουμένης! Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας, είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό. Η αριστερά εν συνόλω θα πληρώσει ακριβά τον Τσίπρα, και την πολιτική αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο σ΄ αυτές τις εκλογές, αλλά και σε πολλές επόμενες.
Δεν αναφέρομαι μόνο στις ενστάσεις, προερχόμενες κυρίως από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και γενικά τη στάση και τη συμπεριφορά των στελεχών της Αριστερής Πλατφόρμας, από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου μέχρι την παραίτηση της κυβέρνησης, μια σύντομη πορεία που καθιστά εντελώς αναξιόπιστη αυτή την ομάδα, αλλά κυρίως στη γενική εντύπωση που άφησε αυτή η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στη συνείδηση του κόσμου. Ότι η αριστερά είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ή στην καλύτερη περίπτωση ότι είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού και δεν έχει τίποτα νέο να κομίσει, ούτε καν το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα.
Στις επερχόμενες εκλογές θα καταγραφεί με εκλογικά ποσοστά η στρατηγική ήττα της αριστεράς χωρίς διακρίσεις, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των επιμέρους ομάδων να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Τη φενάκη ότι ο κόσμος θα ξαναψηφίσει με την ίδια λογική που ψήφισε και στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, την αναπαράγουν και την τροφοδοτούν για τους δικούς τους λόγους τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, που προσπαθούν να περάσουν την εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηγεμονεύσει και πάλι σ΄ αυτές τις εκλογές και ότι θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνασπισμού με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Δικαιολογούν δε αυτή την πρόβλεψη με το επιχείρημα ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να βαρύνονται με την ευθύνη για την διαχείριση της εξουσίας τα τελευταία σαράντα χρόνια, ότι οργανωτικά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια, ότι δεν εμπνέουν οι ηγεσίες τους, ότι σημαντικό μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ έχει προσχωρήσει ή συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και το κυριότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, για ευνόητους λόγους, ο απολύτως κατάλληλος πολιτικός φορέας για να κάνει τη δουλειά των ξένων τοκογλύφων και των ντόπιων ολιγαρχών. Τους ξεφεύγει όμως μια λεπτομέρεια: στις εκλογές δεν ψηφίζουν οι ξένοι τοκογλύφοι και δεν ψηφίζουν μόνο οι ντόπιοι ολιγάρχες. Η πλειοψηφία του κόσμου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη, ήταν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και της ΝΔ, απογοητευμένοι, αηδιασμένοι, απελπισμένοι, που έφεραν βαρέως το στίγμα της εθνικής προδοσίας των κομμάτων τους και ήλπιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταματούσε την καταστροφή και θα έφερνε την ελπίδα και την αξιοπρέπεια. Δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να περάσουν η διεθνής και ντόπια συμμορία χειρότερα μνημόνια. Για ποιο λόγο λοιπόν οι πολίτες αυτοί θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα επιστρέψουν στα κόμματά τους, τώρα που αυτά «δικαιώθηκαν» και απενοχοποιήθηκαν από την εξέλιξη των πραγμάτων; Γιατί δεν θα νοσταλγήσουν τη σιγουριά του παλιού διαχειριστή, τώρα που απέτυχαν οι μαθητευόμενοι μάγοι; Η επιστροφή στο παλιό μαντρί θα έχει και έναν άλλο σοβαρό λόγο: την αναβίωση και περαιτέρω ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων ως τρόπο επιβίωσης μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου, στον Αρμαγεδδώνα που έρχεται.
Τα ανάλογα ισχύουν και για την «Λαϊκή Ενότητα». Τι είναι αυτό που καθιστά την «Λαϊκή Ενότητα» αξιόπιστη πολιτική δύναμη που θα προσελκύσει τους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους; το ανύπαρκτο πολιτικό της πρόγραμμα; ο θολός πολιτικός της λόγος; οι ασαφείς θέσεις της για το χρέος, το νόμισμα, την ευρωζώνη, την ΕΕ και τα εθνικά ζητήματα; οι γενικόλογες και ατεκμηρίωτες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια; η καιροσκοπική τακτική των βουλευτών της; Μετά την κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς πια δεν μπορεί να ψαρεύει σε θολά νερά. Χωρίς πρόγραμμα εξουσίας για το σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών ζητημάτων, με ξεκάθαρη, λεπτομερή και πειστική εναλλακτική πρόταση, χωρίς να αλλάξει τίποτε στην μικροκομματική νοοτροπία και την αυτιστική συμπεριφορά όλων των εκείνων των πολιτικών φορέων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε αριστεροσύνη, στην πράξη, το εγχείρημα της «Λαϊκής Ενότητας» θα εξελιχθεί σε μια ακόμα προσπάθεια για την ηγεμονία στον μικρόκοσμο της αριστεράς.
Τα δείγματα είναι απτά και δυσοίωνα. Η «Λαϊκή Ενότητα» συμπεριφέρεται ήδη απέναντι στα μικρά αντιμνημονιακά κόμματα και κινήματα, όπως συμπεριφέρθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη. Θα τα χρησιμοποιήσει για να διαμορφώσει την λαϊκομετωπική του εικόνα και να λεηλατήσει τις ψήφους των. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οποιεσδήποτε μέχρι σήμερα επαφές της «Λαϊκής Ενότητας» με κόμματα ή κινήματα, ήταν αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας των δεύτερων.
Άλλωστε η απαξίωση της αριστεράς στη συνείδηση του ελληνικού λαού ήταν και το υπερατλαντικό σχέδιο για τη διαχείριση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα των μνημονίων. Η ιστορία του Τσίπρα στήθηκε γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο: για να μπει στη διαδικασία της διαχείρισης των μνημονίων και ο αριστερός πολιτικός κόσμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την ηγετική του ομάδα, επιτέλεσε το ρόλο του, τη διάσωση του πολιτικού συστήματος και την αποκάθαρση του πολιτικού προσωπικού της χώρας και θα πάει από κει που ήρθε. Δεν μπορεί να μετασχηματιστεί ούτε σε νέο ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν έχει τη λαϊκή βάση και την κουλτούρα του ΠΑΣΟΚ, ούτε σε ένα ακόμα άλλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της εγχώριας ιντελιγκέντσιας, γιατί το πολιτικό σύστημα δεν έχει πια τέτοιες ανάγκες.
Αντιθέτως η λογική υπαγορεύει ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι από εδώ και στο εξής η πολιτική δύναμη που θα τραβήξει το μνημονικό κάρο. Με δεδομένο ότι η ΝΔ ξεκινάει από μια σταθερή βάση του 28%, είναι πολύ πιθανόν ότι θα είναι μακράν το πρώτο κόμμα στις εκλογές του Σεπτέμβρη, με σοβαρό ενδεχόμενο να έχει και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί σε ταπεινωτική ήττα, ενώ στα αριστερά του θα υπάρχει ένα μικρό αντιμνημονιακό κόμμα, η «Λαϊκή Ενότητα» και ένα πλήθος αντιμνημονιακών δυνάμεων που δεν θα εκπροσωπούνται στη βουλή.
Ας μην βιαστεί κανείς λοιπόν να ποντάρει σε στημένα παιχνίδια. Το πλατύ πατριωτικό λαϊκό μέτωπο που θα εκφράσει την αντίσταση του ελληνικού λαού δεν έχει ακόμα σχηματιστεί (με ευθύνη της αριστεράς) και σίγουρα δεν θα εκπροσωπηθεί στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Έχουμε πια την εμπειρία να κρίνουμε πρόσωπα και πράγματα και να προβλέψουμε συμπεριφορές και εξελίξεις. Δεν θα ωφελήσουμε τον χειμαζόμενο λαό που ψάχνει απεγνωσμένα μια σανίδα σωτηρίας, αν συνεργήσουμε σε μια ακόμα χαμένη ελπίδα.
Ο Γιάννης Γκινοσάτης είναι δικηγόρος και μέλος του ΕΠΑΜ