του Δημ. Καζάκη
Η αριστερά είναι μια μεταπολεμική επινόηση του αστικού κοινοβουλευτισμού προκειμένου να ενσωματώσει στην λογική του και να ευνουχίσει τις έως τότε επαναστατικές, λαϊκές και κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζαν στην πράξη και όχι στα λόγια τους καταπιεσμένους λαούς, τους πόθους και τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας. Είναι τυχαίο ότι από την εποχή της Πρώτης Διεθνούς έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποτέ οι επαναστατικές δυνάμεις που εξέφρασαν στην πράξη το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν αναφέρθηκαν στον εαυτό τους, ως η αριστερά;
Ο αστικός κοινοβουλευτισμός μετά τον Πόλεμο βάφτισε τις δυνάμεις, που μέχρι τότε κυνηγούσε αλύπητα και τις κρατούσε στο περιθώριο, σε αυτοτελή πολιτική παράταξη μόνο και μόνο για να πάψουν να παλεύουν ώστε οι ίδιοι οι...
εργάτες και ο ίδιος ο λαός να αναδειχθούν ως αυτοτελή υποκείμενα της πολιτικής. Κι έτσι αυτές οι δυνάμεις ευνουχίστηκαν, τα επαναστατικά τους προγράμματα μετατράπηκαν σε σλόγκαν χωρίς αντίκρυσμα, μόνο και μόνο για να αποκοιμίζουν τους αφελείς και από επαναστατικές δυνάμεις, δυνάμεις ανατροπής, μεταβλήθηκαν σε νομιμοποιητικό μηχανισμό της αστικής εξουσίας. Για να κυβερνά η δεξιά ήσυχα και χωρίς κίνδυνο επινόησε και μια αριστερά ως νομοταγή αντιπολίτευση.