του Θέμη Τζήμα
Η ΤΙΝΑ- There Is No Alternative- που από τη Θάτσερ ασμένως υιοθέτησαν κατά σειρά και εν μέσω κρίσης, στα καθ΄ ημάς οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και πλέον Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την εφαρμογή από πλευράς τους των εντολών της οικονομικής ολιγαρχίας- ξένης και ντόπιας- της καγκελαρίας του Βερολίνου και ορισμένων αντιδραστικών κύκλων της Ευρωζώνης εδράζεται σε ένα χιλιοειπωμένο επιχείρημα: φέρτε μας- λένε οι πρωθυπουργοί της χώρας- εναλλακτική πρόταση και μετά συζητάμε.
Το εν λόγω επιχείρημα απαιτεί καθαρή απάντηση, διότι βασίζεται σε ένα τριπλό υποκριτικό επιχείρημα: πρώτον, κάθε ηγέτης, κάθε συνόλου πάντοτε και ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης οφείλει να διαθέτει όχι μόνο ένα αλλά πολλαπλά εναλλακτικά σχέδια. Για παράδειγμα και εν προκειμένω, σχέδιο για την παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, σχέδιο για “φιλική” έξοδο από το ευρώ, σχέδιο για έξοδο από το ευρώ με ρήξη. Τα σχέδια ως τέτοια δε γίνεται να μην είναι εφικτά ως προς τη σχεδίασή τους. Αυτό που γίνεται αντίθετα είναι συνειδητά κάποιος ηγέτης ή κάποια κυβέρνηση να αρνούνται να...
τα επεξεργαστούν. Όταν λοιπόν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις προσχωρούν στη χρήση της παθητικής φωνής- “δε γίνεται να υπάρξει άλλο σχέδιο”- είναι επειδή προσπαθούν να κρύψουν ότι αυτοί οι ίδιοι αποφάσισαν να μην επεξεργαστούν εναλλακτικά σχέδια.