Εμείς οι Επαμίτες 2 – ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ

Εμείς οι Επαμίτες δώσαμε έναν έντιμο, άνισο και δύσκολο, προσωπικά και οικονομικά, αγώνα. 

         Δεν υπήρξαμε ποτέ επαγγελματίες του είδους και δεν αποσκοπούμε να γίνουμε. 

γράφει η Ντίνα Κοέδρου

Νιώθω την ανάγκη να επανέλθω και να συνεχίσω από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο κείμενο μου γιατί πραγματικά αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ και μετεκλογικά. Ζητώ λοιπόν, για άλλη μια φορά, την ανοχή σας για τις σκέψεις μου.

Εμείς οι Επαμίτες δώσαμε έναν έντιμο, άνισο και δύσκολο, προσωπικά και οικονομικά, αγώνα. Λόγω έλλειψης πόρων, δεν εμφανιστήκαμε στις τηλεοράσεις σας και, λόγω αυτού, οι περισσότεροι από εσάς, δεν γνωρίσατε κάν την ύπαρξη μας. Αντί αυτού, ξεχυθήκαμε στους δρόμους και αντικρίσαμε τον κόσμο στα μάτια, ανοίγοντας κουβέντα που δυσκόλεψε πολλούς από εμάς, γιατί απαιτούσε υπέρβαση των δυνάμεων μας και πολλές φορές, του χαρακτήρα μας. Βλέπετε, πολλοί από εμάς, δεν είμαστε συνηθισμένοι να εμφανιζόμαστε σε κόσμο και ούτε να εκτιθέμαστε μέσω πολιτικού διαλόγου. Δεν υπήρξαμε ποτέ επαγγελματίες του είδους και δεν αποσκοπούμε να γίνουμε. Επιδιώξαμε όμως να σας γνωρίσουμε από κοντά γιατί μόνο έτσι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνεται η ενημέρωση του πολίτη, μέσα από κατ ιδίαν συζήτηση που του επιτρέπει την έκφραση των προβληματισμών του και άμεσο διάλογο γύρω από τα κοινά μας προβλήματα. Ο ανοιχτός διάλογος επίσης επιτρέπει ξεκάθαρη εξέταση των προταγμάτων μας και διαμορφώνει ερωτήματα που δεν επιτρέπονται από «επαγγελματίες» του είδους, που το μόνο που κάνουν είναι να ομιλούν και να μην ακούν, να μην απαντούν. Εμείς και ακούμε, και απαντάμε, και κυρίως, λαμβάνουμε υπ όψιν μας αυτά που λέγονται.



Στο τέλος της κάθε μέρας στους δρόμους του αγώνα ενημέρωσης, συνεχίζαμε να ενημερώνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, στο διαδίκτυο, για όλους όσους χρησιμοποιούν το μέσο αυτό για διεύρυνση της πολιτικής τους σκέψης και όχι μόνο για αναρτήσεις selfies, τραγουδιών και χαριτωμένων «ζώων». Κάποιοι από εμάς δεν τα κατάφεραν ιδιαιτέρως καλά, γιατί η αγωνία των καιρών και περιστάσεων, ο ιδιαιτέρως πιεστικός χρόνος και η ιδιοσυγκρασία μας, μας έφερε αντιμέτωπους με «χλευαστές» και «αντιρρησίες» που, προκαλώντας κακόβουλα, μας οδήγησαν στο να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. Για αυτό, ζητώ προσωπικά συγγνώμη, καθότι ο σεβασμός πρέπει να υπερέχει σε ένα λαό που χειραγωγείται χρόνια να πιστεύει σε μια κάλπικη δημοκρατία της ψήφου και μόνο.

Η Αποχή προϋποθέτει ένα λαό συνειδητοποιημένο

Διεκδικήσαμε την ψήφο αυτού του λαού, όχι γιατί η είσοδος στην Βουλή ήταν, είναι η θα είναι ποτέ αυτοσκοπός μας, αλλά γιατί επιθυμούσαμε να μπεί η φωνή του Ε.ΠΑ.Μ εκεί όπου θα γινόταν, θέλαν δεν θέλαν, ακουστή σε όλο το λαό, προς αξιολόγηση του, εις πείσμα των μέσων που μας φιμώνουν, χρόνια τώρα. Κάποιοι από εσάς μας χρέωσαν την «ρετσινιά» της ψήφου που διεκδικήσαμε, θεωρώντας μας «μία από τα ίδια», αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι ένα μέτωπο κατεβαίνει και συμμετέχει σε εκλογές σε ένα κατοχικό κοινοβούλιο, επιχειρηματολογώντας ότι το σύστημα δεν το πολεμάς από μέσα γιατί γίνεσαι ένα με αυτό. Αυτή η λογική φυσικά και είναι όχι μόνο σεβαστή αλλά και πολυπόθητη, όμως, προϋποθέτει ένα λαό συνειδητοποιημένο, που είναι έτοιμος να συσστρατευτεί σε αγώνα και να αντιδράσει και ο δικός μας, λυπάμαι, δεν έχει δείξει την ωριμότητα να το κάνει αυτό ολοκληρωμένα, ακόμα, με εξαίρεση, ίσως, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το οποίο φυσικά, καταπατήθηκε, εξευτελίστηκε και κατέληξε στο κάδο της ιστορίας από τους κυβερνώντες.

Ως μετεξέλιξη του δημοψηφίσματος, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον εχθρό της αποχής. Δικαίως πολύς κόσμος αντέδρασε απέχοντας καθότι είχε πια σιχαθεί να βλέπει υποσχέσεις ελπίδας να διανεμίζονται στην πορεία όπως έγινε με την «πρώτη φορά αριστερά», την «ασφάλεια» που είχε υποσχεθεί η ΝΔ να μετατρέπεται σε τρόμο και όλους τους υπόλοιπους να σφάζονται για την σωτηρία μας, ποιοί, αυτοί που είχαν προδώσει άπαντες στο πρόσφατο παρελθόν η αυτοί που χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις αποσκοπούσαν απλά και μόνο στην υφαρπαγή της ψήφου του πολίτη, βολεύοντας εαυτόν σε κάποιο έδρανο για selfies. Δυστυχώς, όσο δικαιώνω τον κόσμο για την αντίδραση του, δεν μπορώ να δικαιώσω και αυτούς που απροκάλυπτα προέτρεπαν τον κόσμο να απέχει. Θα δικαιολογήσω αυτή μου την θέση λέγοντας ότι εφόσον η μοναδική πολιτική έκφραση που μας έχει απομείνει είναι πλέον η ψήφος, δεν δικαιολογείται να απέχεις, ως υπεύθυνος πολίτης, καθότι έτσι στερείς από τον εαυτό σου το δικαίωμα να στείλεις το μήνυμα σου, να κάνεις την επιλογή σου γνωστή και να υπερασπιστείς συγκεκριμένες θέσεις η τάσεις. Εάν είχαμε ένα καθεστώς το οποίο θα ήταν διατεθειμένο να αξιολογήσει την αποχή ως αντίσταση του λαού και αυτό να γίνει σεβαστό, θα απείχα και εγώ, αλλά, δυστυχώς, η αποχή έχει μετατραπεί ως ένα ακόμα όπλο των ισχυρά πολιτικών δυνάμεων, αυτών που διαμορφώνονται μέσα από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, μαγειρέματα εκλογικών νόμων και δημοσκοπήσεων. Ας μη ξεχνάμε το bonus των 50 εδρών και όλα τα κατασκευάσματα της «δημοκρατίας» μας που βοήθησαν να διαμορφώσουν ένα απόλυτα μνημονιακό κοινοβούλιο. Η αποχή λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές, ενώ βγήκε, για άλλη μια φορά, πρώτο κόμμα, λειτούργησε με το να αγνοηθεί παντελώς από το καθεστώς, βοηθώντας τους αντιθέτως, να ισχυροποιήσουν τις δυνάμεις τους.

Ο κόσμος μας χρέωσε επίσης την αδυναμία συμμαχιών, κυρίως με το καινούργιο δημιούργημα του Λαφαζάνη, την ΛΑ.Ε., μη γνωρίζοντας ότι ήμασταν από τους πρώτους που ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα για ΠΛΑΤΥ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που έγινε, καθότι για την δημιουργία αυτού ακριβώς του μετώπου παλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια. Και ενώ η απόρριψη βαραίνει αποκλειστικά την ΛΑ.Ε., οι οποίοι μας απέκλεισαν γιατί είμαστε πολύ πατριώτες (δηλαδή όχι αποκλειστικά αριστεροί) και δήλωσαν ότι φοβούνται την «μετεκλογική μας ασυνέπεια» (δηλαδή ότι δεν θα ακολουθούσαμε οποιαδήποτε «τροποποίηση προγράμματος»), ουδέποτε αυτό έφτασε στα αυτιά σας εκτός επίσημων δηλώσεων Ε.ΠΑ.Μ. Η ΛΑ.Ε. σιώπησε και ουδέποτε ενοχλήθηκε να ενημερώσει τον κόσμο την θέση της γύρω από το θέμα της μη συμμετοχής μας. Ούτε οι «συναγωνιστές», άλλα κινήματα, που εν τέλει κατέληξαν να πλαισιώσουν τους κόλπους της ΛΑ.Ε. ενοχλήθηκαν να πάρουν θέση για την απουσία μας.

Ο λαός δεν σώζεται αλλά σώζει

Ο αγώνας μας, φαινομενικά, δεν δικαιώθηκε, καθότι το ποσοστό που αντικατοπτρίζει την «επιτυχία» δεν ήταν το επιθυμητό. Το πολυπόθητο 3% δεν μας το εμπιστεύτηκε ο λαός και εδώ θα σταθώ για λίγο, με την ταπεινότητα και την αυτοκριτική που θέλω πάντα να με χαρακτηρίζουν. Θεωρώ ότι όλοι έχουμε προσωπικές ευθύνες και εγώ θα σταθώ στις δικές μου. Η καθημερινή δουλειά που έπρεπε να έχει γίνει στο τόπο μου, στην γειτονιά μου πολύ πριν τις εκλογές δεν έγινε όπως θα έπρεπε. Επίσης, δεν ήμουν πάντα παρούσα στην τοπική μου κοινωνία όπως θα έπρεπε να είμαι, και συχνά απέφευγα την πολιτική κουβέντα με δικούς μου ανθρώπους για να μην τους κουράζω, όντως ήδη κουρασμένοι από την καθημερινότητα και την αγωνιώδες πάλη για επιβίωση. Ο εκλογικός αγώνας μου ήταν ελλιπής καθότι τα προσωπικά μου προβλήματα με είχαν κατακλύσει και μου στέρησαν δυνάμεις. Ο απολογισμός μου αυτός δεν έχει ίχνος ηττοπάθειας και θα ήθελα να προσθέσω ότι οι επαφές μου με όσο κόσμο κατάφερα να προσεγγίσω απέφεραν κλίμα αισιοδοξίας και εδώ πάλι θα σταθώ. Ο σκοπός μας, η φωνή μας στο λαό, επετεύχθη, ίσως όχι μέσα από το κοινοβούλιο, αυτή τη φορά, αλλά στον καθένα που κοιτάξαμε στα μάτια και ανοίξαμε ειλικρινή κουβέντα μαζί του. Μπορεί να μη μας ψήφισε αυτή την φορά γιατί επέλεξε την «ασφάλεια του ευρώ (???)» και αυτή των «εταίρων (???)» μην έχοντας ακόμα συνειδητοποιήσει τον κατακλυσμό των μέτρων που έρχονται. Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας μας έχουν ανάγκη να παραμείνουμε δίπλα τους, να αφουγκραζόμαστε τους επερχόμενους προβληματισμούς τους και να συνεχίσουμε τις επαφές μας μαζί τους γιατί, προσωπική μου άποψη, πολύ σύντομα θα μας χρειαστούν. Όχι για να τους σώσουμε, καθότι ο λαός δεν σώζεται αλλά σώζει, αλλά γιατί, αργά η γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουν την πικρή αλήθεια ότι σωτηρία μέσα στην ανελέητη συνέχεια του δανεισμού και των μνημονίων δεν υπάρχει και ότι οι «δεύτερες ευκαιρίες» έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης.

Εμείς οι Επαμίτες λοιπόν, για να μη σας κουράζω άλλο, θα παραμείνουμε όρθιοι και δίπλα σας. Γιατί εμείς έχουμε χρέος και ευθύνη που οικειοθελώς αναλάβαμε και κανείς δεν μας επέβαλε. Γιατί εμείς πιστεύουμε ακράδαντα σε αυτόν τον αγώνα και οφείλουμε να εμπνεύσουμε όχι μόνο με θεωρία αλλά με πράξη και παράδειγμα. Μεγάλη επιθυμία μας είναι να γίνουμε περισσότεροι, να πλαισιωθούμε από εσάς που μας ακούσατε και συμφωνείτε μαζί μας. Να συμβάλλετε με τον λόγο σας, τα ταλέντα σας και την προσωπική σας συμβολή στην διασπορά μιας μεγάλης ιδέας. Μιας εφικτής και υλοποιήσιμης ιδέας που αποσκοπεί να φέρει την λύτρωση από τα δεσμά της υποταγής και της υποτέλειας που μας επιβάλλουν, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι τα δανεικά και μνημόνια είναι μονόδρομος. Όσοι από εμάς συνεχίζουμε να λέμε ΟΧΙ, το μόνο μονόδρομο που βλέπουμε μπροστά μας είναι αυτός που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση μας.


ΣΗΜ: Πληροφορίες για το Ε.ΠΑ.Μ στο προηγούμενο κείμενο μου.(ΕΔΩ...)