 |
| Πρώτα από όλα να πιστέψουμε ότι πριν ακόμα ξεκινήσουμε έχουμε δει τους εαυτούς μας να πατάνε την κορυφή του σε μια φωτογραφία μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας. |
«ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΑΚΟΜΑ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΚΟΝΤΟΖΥΓΩΝΕΙ»
Γράφει ο Β.Λεβέντης
Και τώρα τέλος και οι εκλογές….. τι περιμέναμε συναγωνιστές ; να κατακτήσουμε το Έβερεστ ; Μα ποιος δεν ξέρει ότι για να κατακτηθεί το Έβερεστ πέθαναν άνθρωποι και μάτωσαν γόνατα, χέρια και κορμιά. Είναι το Έβερεστ αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε; Αν ναι τι πραγματικά πρέπει να κάνουμε; Πρώτα από όλα να πιστέψουμε ότι πριν ακόμα ξεκινήσουμε έχουμε δει τους εαυτούς μας να πατάνε την κορυφή τους σε μια φωτογραφία μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι το πιστεύουμε.
Όταν ξεκινάς από τα ριζά του νοιώθεις ένα απαλό αεράκι να σε φυσάει ωστόσο όμως να ξέρεις και να είσαι έτοιμος γιατί όσο ανεβαίνεις τα στοιχεία της φύσης αρχίζουν να σε χτυπάνε αλύπητα, δοκιμάζοντας όχι μόνο την αντοχή σου σε σωματικό επίπεδο αλλά και σε ψυχικό όσο και σε νοητικό.
Αντίστοιχα το σύστημα μετά από τόσα χρόνια μονοκρατορίας και παντοκρατορίας, χάραξης και παραχάραξης αξιών, προσώπων και μοιραία της αφετηρίας αλλά πολύ περισσότερο της διαδρομής ενός λάου , έρχεται να αμυνθεί για τα κεκτημένα του. Παράλογο μεν, αληθινό δε. Η διαδρομή ανατροπής, επανάστασης και ρύθμισης του πολιτικοκοινωνικού ρολογιού, δεν είναι κατοστάρι με την ανθρώπινη λογική μέτρησης του χρόνου. Αντίθετα μπορεί να φαίνετε σαν κατοστάρι στην απεραντότητα του χρόνου αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει αλέσει πολλούς στην μηχανή ύπαρξης-συντήρησης του, το σύστημα που υφίσταται. Αν δεχτούμε –όχι μοιρολατρικά- ότι μέχρι την απόλυτη διάλυση του και την δόμηση μιας νέας κοινωνίας που θα αναλύεται σε συστατικά ηθικής και ανθρώπινης παράλληλα λογικής, θα αλέσει και άλλους, τότε μόνο μπορούμε να οπλιστούμε με την υπομονή, επιμονή αλλά και αντοχή για τον αγώνα που δεν έχει πρέπει, δεν φανερώνει ήρωες, αλλά έχει στρατιώτες γεμάτους θέληση, πίστη στον αγώνα και στο ότι μπορεί να μην δουν την χαρούμενη ανατολή της νέας εποχής αλλά η προσφορά τους θα είναι μέρος της λάμψης της*.
Ποτέ ένας αγώνας δεν ξεκινάει και συνεχίζει μέχρι το τέλος του απόλυτα και μόνο νικηφόρα, ειδικά ένας τέτοιος αγώνας. Στην αρχή γίνονται ήττες με δύσκολα και πικρά αποτελέσματα για τους συναγωνιστές. Σε αυτό υπάρχει και ένα θετικό στοιχείο όμως και αυτό είναι ότι ατσαλώνετε η θέληση εκείνων που συνεχίζουν και παράλληλα μαθαίνουν το είδος του «αγώνα».
Πρέπει να δούμε το επίπεδο των λαθών σε μια πλήρη συνάρτηση με το φόβο του λαού μας
Η ήττα ή αν τοποθετήσουμε έτσι (που έτσι είναι κατ΄εμέ) το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πρέπει να το αναγάγουμε σε ένα επίπεδο ευθύνης με την στενή έννοια του όρου (όχι πως δεν πρέπει να αποδοθούν, όμως), αλλά σε ένα επίπεδο γνώσης και σκέψης για την επόμενη μάχη. Πρέπει να δούμε το επίπεδο των λαθών σε μια πλήρη συνάρτηση με το φόβο του λαού μας. Το ότι εμείς έχουμε την απόφαση αποκρυσταλλωμένη στο μυαλό μας για την απόλυτη ρήξη με το απάνθρωπο σύστημα δεν σημαίνει ότι την έχουν όλοι. Άρα θα πρέπει να κάνουμε απλή, κατανοητή το πόσο επιτακτική είναι η μετάβαση του λαού μας σε αυτή με κύριο γνώμονα ότι «χαμένες μάχες είναι αυτές που ποτέ δεν δόθηκαν» Πρέπει να πατήσουμε γερά πάνω στην βάση του «ΟΧΙ» καλώντας τους συνέλληνες, με την λογική του, ότι εκείνοι το ψηφίσαν και άρα μην φοβούνται και το αναιρούν.
Μην εμπλακούμε με καμία λογική σε μια περιδίνηση απόδοσης ευθυνών που θα μας οδηγήσει σε μια εσωστρέφεια με αποτέλεσμα να φάμε τις σάρκες μας. Οφείλουμε να βγούμε δυνατοί μέσα από αυτό αλλά και από το κάθε «αυτό», έτσι μόνο θα μας πιστέψουν και θα ταχθούν μέσα σε εμάς μεγάλα κομμάτια του λαού μας.
Οφείλουμε να παραμείνουμε στις επάλξεις για να μπορούμε να βλέπουμε το πρόσωπό μας στο καθρέφτη των ματιών στα παιδιά και να λέμε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΑΚΟΜΑ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΚΟΝΤΟΖΥΓΩΝΕΙ»
Υ.Γ.
Μη χάνεις το θάρρος σου
Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δε χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.
Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.
Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο
Τ. Λειβαδίτης.