Σελίδες

18 Σεπτεμβρίου 2015

2+2=5


του Γιώργου Χαλιμούρδα*


Στην Πατρίδα μας  μας ενδιαφέρει αν είναι μικρούλης, μικροτσούτσουνος, μπασμένος ο Τσίπας και μάγκας ο Βαγγέλας.

Σκεφτείτε ότι είναι 10 άτομα κλεισμένα σε ένα δωμάτιο και οι 9 είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους να παίξουν ένα άγριο παιχνίδι στον δέκατο. Μπροστά τους, πάνω σε ένα τραπέζι βρίσκεται ένα ποτήρι. Οι 9 συνεννοημένοι λένε ο ένας μετά τον άλλο ότι πάνω στο τραπέζι βρίσκεται μια κανάτα. Ο δέκατος, ο αθώος της υπόθεσης, ξαφνικά παθαίνει σύγχυση, στην αρχή αντιδρά, λέει ότι είναι ποτήρι. Οι άλλοι 9, με θέρμη, τον διαβεβαιώνουν ότι είναι κανάτα. Σκέψεις τρελές περνούν από το μυαλό του αθώου της υπόθεσης. Ξαφνικά περνά η ζωή ολόκληρη από μπροστά του. Σύγχυση, εφίδρωση, πανικός. Έχω κάποιο πρόβλημα διερωτάται από μέσα του; Είμαι άρρωστος; Δεν μπορεί να κάνουν λάθος 9 άνθρωποι στους 10; Στο τέλος τείνει να το πιστέψει. Τείνει να αποδεχτεί την τάση προς ομογενοποίηση με το σύνολο, με την κοινή γνώμη των άλλων υπολοίπων. Τείνει να απαρνηθεί την λογική, την ιστορία, την παράδοση, που του ξαναθυμίζει συνεχώς ότι είναι ποτήρι. Δεν μπορεί να είναι το μαύρο πρόβατο. Δεν μπορεί να τον αποκαλούν τρελό και παρείσακτο.


Όσο και ακραίο να φαίνεται το παραπάνω παράδειγμα, ας δούμε σε ποια εικονική πραγματικότητα ζούμε σήμερα, εν έτη 2015, μια προεκλογική περίοδο, στην οποία δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει επίδικο, υπάρχει μόνο μια άλλη ...
πραγματικότητα που θέλουν να μας περάσουν, να ξεχάσουμε την βιωματική μας καθημερινότητα.


Στην Πατρίδα μας δεν υπάρχουν σήμερα 2 εκατομμύρια άνεργοι, 1,5 εκατομμύρια σε επίσχεση εργασίας, παρά μόνο μας ενδιαφέρει αν είναι μικρούλης, μικροτσούτσουνος, μπασμένος ο Τσίπας και μάγκας ο Βαγγέλας.