 |
Όχι, προφανώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή, τα ξημερώματα της γουρσούζας, της 13ης Ιουνίου.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, εκεί που έφτασε το πράγμα, επειδή η στρατηγική του σκουπίσματος των αποθεματικών για να πληρώνονται επί πέντε μήνες οι δόσεις ενός αποτυχημένου και διαφοροτρόπως καταγγελμένου προγράμματος “διάσωσης” ήταν φαιδρή και κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε καταστροφική.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, επειδή η τακτική που έδινε την ελευθερία στον καθένα, επί πέντε μήνες, να σηκώνει το κομπόδεμα του από την τράπεζα, αδυνατίζοντας, ευρώ-ευρώ την ελληνική διαπραγματευτική θέση, ήταν μοιραία και ανεδαφική.
Όλοι γνώριζαν και η ευθύνη όλων των συγκυβερνώντων, δεξιών, αριστερών και “αναμάρτητων”, είναι συλλογική, καθότι ο σιωπών επί πέντε μήνες δοκεί συναινείν.
Αυτά όμως έγιναν και δεν ξεγίνονται. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφανθεί για το μείγμα δόλου και ανοησίας που δημιούργησαν αυτό το εκρηκτικό μείγμα που λέγεται τρίτο και μακρύτερο, μόνο που τώρα, εν καιρώ πολέμου, δεν είναι της ώρας για να τα ξεδιαλύνουμε αυτά τα πράγματα, που για να μπουν σε μια τάξη, θέλουν καθαρό νου και ψυχραιμία.
Δεν πρέπει να επιμένουμε να ξεχνάμε ότι μέσα από αυτήν την οικτρή ήττα αναδύθηκε το άσχημο πρόσωπο του Γερμανού επικυρίαρχου της Ευρώπης, γεγονός που έχει πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις στα παγκόσμια φόρα κι έχει δημιουργήσει ένα μικρό ρήγμα στο μέτωπο της ευρω-μαφίας, που αισθάνεται άβολα, αφού μέσα στην υποκρισία που την χαρακτηρίζει, επιθυμεί να τηρεί κάποια προσχήματα δημοκρατίας.
Ούτε μπορούμε να παραβλέπουμε το γεγονός ότι έπεσε στο τραπέζι το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι αβίωτο, σχεδόν κανείς μέχρι τώρα δεν τολμούσε να το πει δημόσια και ευθαρσώς. Κυρίως, κακώς ξεχνάμε ότι οι μαύροι κόρακες που μας κυβερνούσαν μέχρι προχθές, σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, αντίθετα με την κοινή λογική που επιτάσσει το εθνικό συμφέρον, επέμεναν να ισχυρίζονται, κατ’ εντολή της αφέντρας τους της Φράου Καγκελαρίου, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο.
Ωστόσο, εδώ και τώρα, στο στρατόπεδο των ηττημένων, συχνά και ποικιλοτρόπως παραβλέπονται αυτά τα δύο στοιχεία, βέλη πολύτιμα στην ελληνική φαρέτρα, κι επικρατεί το θόλωμα του νου και η συριζοφρένεια σε όλες της τις εκφάνσεις!
Συριζοφρένεια λέγεται η κατάσταση, κατά την οποία ισχυρίζεσαι ότι τριάντα ή τριανταπέντε χιλιάδες νοματαίοι, επειδή έχουν κομματική ταυτότητα, δικαιούνται να αποφασίσουν για την τύχη και την πορεία δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τώρα που πήραμε το κολάι με τα δημοψηφίσματα επί ανούσιων ερωτημάτων, ας τις στήσουμε ξανά τις κάλπες με ουσιαστικό ερώτημα αυτήν τη φορά, για να δούμε, επιτέλους, αν λένε αλήθεια οι δημο(σ)κόποι ότι οχτώ στους δέκα συνέλληνες προτιμάμε το φραγγέλιο του ευρώ από το δραχμολούκουμο των “αναμάρτητων”. Γελάει ο κόσμος!
Συριζοφρένεια, λέγεται η κατάσταση κατά την οποία επικρίνεις τις συντρόφισσες σου, επειδή επιμένουν να λένε την αλήθεια. Να λένε, δηλαδή, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πραξικόπημα, λες και κρύβεται το όνειδος, λες και δεν το ξέρουμε όλοι, λες και δεν φωνάζει ακριβώς το ίδιο ολόκληρος ο ντουνιάς, #ThisIsACoup, ρε! Συριζοφρένεια είναι να μην θες να εκμεταλλευτείς τα όπλα που σου δίνει το διεθνές δίκαιο, όταν με το τρίτο και μακρύτερο που μας έχεις φορτώσει στην πλάτη, παραβιάζονται κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ομολογούν ευθέως και οι επαΐοντες.
Συριζοφρένεια, λέγεται η κατάσταση κατά την οποία, επιτρέπεις στον μέγα λογιστή του κράτους με το καθόλου άσπιλο πολιτικό παρελθόν, ν’ ανησυχεί δημοσίως για το κόστος (sic) διεξαγωγής του λογιστικού ελέγχου του χρέους, όταν αυτός ο έλεγχος δεν είναι μόνο προγραμματική σου δέσμευση αλλά είναι και μνημονιακή υποχρέωση συνομολογημένη παλαιόθεν. Εκτός κι αν δεν είναι συριζοφρένεια αλλά κεκαλυμμένο άγχος του μέγα λογιστή για τα αποτελέσματα αυτού του ελέγχου σε περίπτωση επιτυχούς διεκπεραίωσης του. Όμως εσύ γιατί του επιτρέπεις να εκφράζεται τόσο αναιδώς? Συριζοφρένεια, λοιπόν!
Συριζοφρένεια, εν τέλει, λέγεται η κατάσταση κατά την οποία, όταν το λαομίσητο ΔΝΤ σου δίνει την ευκαιρία να διεκδικήσεις δυναμικά το κούρεμα του χρέους που σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους διατράνωνες ότι διεκδικείς, εσύ αντί για να πιάνεις την ευκαιρία από τα μαλλιά, προτιμάς να αναλώνεσαι σε ατέρμονους και αλυσιτελείς εσωκομματικούς καυγάδες και να ισχυρίζεσαι ότι τα πολλά δισεκατομμύρια των ιδιωτικών ευρώ που είναι παραχωμένα κάτω από τα στρώματα, κρυμμένα στις καταψύξεις των ψυγείων και καταχωνιασμένα μέσα σε γλάστρες με ορτανσίες, συνιστούν τα αναγκαία συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξεις εθνικό νόμισμα.
Θα γελούσαν και οι ορτανσίες, αν η κατάσταση δεν ήταν για κλάματα…
Η σύνθεση είναι από την OKTANA
raskolnick.wordpress.com/