Αξιότιμε κ. Θηβαίο,
Μόλις την περασμένη Δευτέρα ενημερωθήκαμε ότι είστε και… πανεπιστημιακός καθηγητής, όταν βρεθήκατε καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή της Δ. Αυγερίδου και αναπτύξατε τις ανησυχίες σας για την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας αλλά και τις απόψεις σας για τους νέους ανθρώπους.
Φυσικά, συζητήσατε σε πλαίσια αυστηρά ακαδημαϊκά, με ακράδαντα επιχειρήματα και επιστημονική μεθοδολογία, σεβόμενος πλήρως τη δημοσιογράφο και τους ακροατές – όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν άνθρωπο με «πτυχία, διδακτορικά και μεταπτυχιακά», όπως αρμόζει σε έναν αληθινό καλλιτέχνη.
Booking.com Πίνοντας τον τέταρτο φραπέ για σήμερα και ξεπερνώντας την αναγούλα που μου προκάλεσε η αήθειά σας – θα μου κόψει την όρεξη για τον πέμπτο – νομίζω έχει ένα νόημα να σταθούμε σε ορισμένα απ’ όσα είπατε – έστω και αν ειπώθηκαν άνευ ειρμού και λογικής, μιας και υπάρχει μια μερίδα κόσμου που θα βρει τρόπο να δικαιολογήσει το παραλήρημά σας.
Αφού εκφράσατε τη συμπάθεια σας στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού διότι «προσπαθεί να επιβάλλει μια αριστερή πολιτική στην Ε.Ε.» (τι και αν αυτά έμειναν στα λόγια, τι και αν αυτή τη στιγμή βουτάμε στο 3ο μνημόνιο) και αφού μας ενημερώσατε ότι «η Ε.Ε. έχει βαθιά δεξιά λαϊκή συνείδηση» (!) προχωρήσατε στο ευφυέστατο συμπέρασμα ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν «χιλιάδες χιλιάδων στρατός ανέργων, οι οποίοι δεν ψάχνουν να βρουν δουλειά…και ζουν από τη σύνταξη της μαμάς τους ή της γιαγιάς τους».
Συνεχίσατε διερωτώμενος: «δεν μπορεί (σσ: ο άνεργος) να βρει δουλειά; Αυτό το δίλλημα δεν το καταλαβαίνω!» και απαντήσατε ευθύς αμέσως στον εαυτό σας (και μόνο στον εαυτό σας): «Υπάρχουν άπειρες δουλειές!». Επειδή δεν ζείτε και εκτός κοινωνίας γίνατε και πιο συγκεκριμένος: «Ποια είναι η δουλειά για την συνείδηση του Έλληνα 25αρη;
Διευθυντής σε τράπεζα;» Επειδή όμως γνωρίζετε και από ρητορική και τρόπους πειθούς χρησιμοποιήσατε και την «επίκληση στο ήθος του πομπού» που μας έλεγαν και στο Λύκειο, δηλαδή την επίκληση στο ήθος του εαυτού σας. Έτσι, αφού ενημερώσατε τους ακροατές ότι δουλεύατε από τα 14 σας και μάλιστα στις άθλιες συνθήκες πώλησης εισιτηρίων στην Έκθεση Θεσσαλονίκης (τι και αν σε άλλη συνέντευξη σας[1] δηλώνατε ότι στα 12 σας δουλεύατε σε φούρνο – τι βιογραφικό Θεέ!), μας εξηγήσατε πώς μπορείτε να συντηρείτε την πενταμελή οικογένειά σας με 15 ευρώ (ήτοι 450 ευρώ το μήνα) και πως αν το θέλετε μπορείτε να ζήσετε με ένα καπέλο στην μέση του δρόμου παίζοντας τραγούδια (τι και αν το καπέλο στις συναυλίες σας είναι ένα δεκάρικο το άτομο).
Αξιότιμε κ. Θηβαίο, να σας ενημερώσω ότι τα πράγματα είναι ελαφρώς διαφορετικά Είμαστε η γενιά που καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε. Αυτοί που στο βωμό αυτού του χρέους βλέπουμε το μέλλον μας να διαλύεται και οσφριζόμαστε τη δυσωδία της ανεργίας και της εξαθλίωσης μέρα με τη μέρα. Είμαστε οι άνθρωποι που δουλέψαμε σε κάθε πιθανή δουλειά, ανασφάλιστοι και πολλές φορές εν τέλει απλήρωτοι, γιατί η σύνταξη της μάνας μας δεν έφτανε όχι για καφέ, αλλά ούτε για το νοίκι. Είμαστε αυτοί που είδαν τους γονείς τους να αυτοκτονούν γιατί με 450 ευρώ δε συντηρείς οικογένεια. Και αν εσείς βλέπετε γεμάτες τις καφετέριες είναι γιατί συχνάζετε στο Κολωνάκι.
Αξιότιμε κ. Θηβαίο, μη ξεχνάτε πως είμαστε οι νέοι που σε ποσοστό 85% ψηφίσαμε «όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα και το εννοούσαμε – εν αντιθέσει με εκείνο το «όχι αλλά ναι» του κ. Τσίπρα που τόσο εκτιμάτε. Είμαστε οι νέοι που οφείλουμε στο εαυτό μας να ξεμπερδεύουμε με κάθε λογής αδέσποτες λέρες και να φέρουμε τη ζωή «στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων» ανεξαρτήτως κόστους. Και απ’ ο,τι φαίνεται ο κόσμος αυτός δε σας χωράει.
Αξιότιμε κ. Θηβαίο, όταν εσείς τραγουδάτε το στίχο «τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στα αστεία», εμείς με αυτά που ακούσαμε καταλήγουμε στο ότι «τα πράγματα που είπατε είναι απλώς αστεία».
Αξιότιμε κ. Θηβαίο, αν θέλετε να πάρετε μυρωδιά ποιοι είμαστε, κάντε τον κόπο να διαβάσετε το Κλέφτικο του Πρεβεδουράκη. Μπορεί έτσι να καταλάβετε και τι σημαίνει τέχνη στο σήμερα. Αξιότιμε κ. Θηβαίο, δεν βλέπω πού είναι η αξία και πού είναι η τιμή. Μάλλον υπέπεσα σε τυπικότητες…
Γουσέτης Ιάσονας
Άνεργος, πτυχιούχος πολιτικών επιστημών
το εξώφυλλο από το Κλέφτικο του Γιώργου Πρεβεδουράκη
ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πριν τη δήλωση μετανοίας σας. Δεν σας κατηγορώ, είναι πράγματι λυπηρό από το χειροκρότημα να καταλήγεις στη ντομάτα. Μη βρεθείτε και… άνεργος!
Το περιοδικό
http://www.stontoixo.com/