Ερώτημα κρίσεως προς δεξιούς και «αριστερούς» ευρωλάγνους…
του Όθωνα Κουμαρέλλα
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι η κυβέρνηση καταφέρνει τελικά τον περίφημο «έντιμο» συμβιβασμό, χωρίς ένα νέο σκληρό μνημόνιο (σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είπαμε: υπόθεση εργασίας).
Με την υπογραφή, λοιπόν, αυτών που θα προβλέπει ο «έντιμος» ξεκλειδώνει ο Ντράγκι τη χρηματοδότηση κι έτσι η κυβέρνηση -χωρίς άγχος και αγωνία πια-, πληρώνει κανονικά τα χρεωστούμενα, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους λοιπούς αξιότιμους «εταίρους» και δανειστές μας. Ας υποθέσουμε επίσης, ότι ο «έντιμος» διασφαλίζει στην κυβέρνηση και τη διατήρηση κάποιων «κόκκινων» γραμμών και -έστω προσωρινά- δεν περικόπτονται οι συντάξεις, ούτε απελευθερώνονται ολοκληρωτικά οι απολύσεις, εξασφαλίζοντας την άνετη πληρωμή μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονται σήμερα (να μην αναφερθούμε σε αυξήσεις, γιατί -είπαμε- σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μην το παρατραβάμε κιόλας!).
Από ΄κει και μετά τι γίνεται με την πραγματική οικονομία που πνέει τα λοίσθια; Πως αυτή θα...
αναταχθεί ουσιαστικά και θα έλθει η περίφημη ανάπτυξη; Πως θα απορροφηθεί η τεράστια ανεργία και θα προχωρήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση, για να στηριχθεί η εθνική οικονομία σε γερές πλέον βάσεις;
Όλες οι σοβαρές μελέτες που αφορούν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, προσδιορίζουν ότι απαιτείται ένα ισχυρό χρηματοδοτικό σοκ. Τουτέστιν, χρειάζονται τεράστια κεφάλαια σε επενδύσεις στην παραγωγή, που προσεγγίζουν, ή ακόμα ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ ετησίως για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ανάκαμψη και ουσιαστική ανάπτυξη, με ταχεία απορρόφηση της ανεργίας.
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Ποιος ιδιωτικός τομέας έχει τέτοιες επενδυτικές δυνατότητες και μάλιστα σε μια οικονομία που θεωρείται τελειωμένη και όταν και ο τελευταίος διαθέσιμος πόρος θα συνεχίσει να κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους (π.χ. έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και εν γένει δημόσιας περιουσίας); Αρκούν κάποια κεφάλαια του ΕΣΠΑ, που κατευθύνονται και αυτά με τη σειρά τους σε πολύ συγκεκριμένες δράσεις και πολύ λίγο έως καθόλου δεν έχουν συμβάλει ούτε καν στη σταθεροποίηση της οικονομίας μέχρι τώρα; Ή μήπως τα «ψίχουλα» από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, που θα…;
Και μη βρεθεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι με την πολυαναμενόμενη συμφωνία, θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών και θα σπεύσουν οι ξένοι «επενδυτές». Αυτοί όντως θα έλθουν, αλλά όταν πια θα έχει εκκαθαριστεί πλήρως το πεδίο και θα έχει ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε μια ιδιότυπη ειδική οικονομική ζώνη τύπου υποσαχάριας Αφρικής, που θα διασφαλίζει, όχι την -σταδιακή έστω- ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αλλά την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Αλλά και πάλι κανείς δεν θα διαθέσει 30 δις ευρώ το χρόνο.
Από την άλλη, η κυβέρνηση διανοείται έστω, να ζητήσει από τους «θεσμούς» μια τόσο μεγάλη χρηματοδότηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που είναι απολύτως αναγκαία (περίπου 30 δις σε ετήσια βάση -αν όχι πολύ περισσότερα); Και τι θα της απαντήσουν οι «θεσμοί»; Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την απάντηση.
Κι αν η ευρωζώνη και οι «θεσμοί» της αδυνατούν, ή αρνούνται να χρηματοδοτήσουν μια τέτοιας έκτασης παραγωγική ανασυγκρότηση, -που είναι απολύτως αναγκαία-, ποιοι θα τη χρηματοδοτήσουν; Οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, ή οι Αμερικάνοι;
Κι έτσι το ερώτημα παραμένει προς τους απανταχού θιασώτες του «ευρώ πάση θυσία»: Που θα βρεθούν τα λεφτά που χρειάζονται (επαναλαμβάνω πέραν των 30 δις ετησίως και αυτά πέραν των τρεχουσών αναγκών για αποπληρωμή του χρέους, για μισθούς, για συντάξεις και για στοιχειώδη κρατική λειτουργία);
Εκτός κι αν με το «πάση θυσία» υπονοείται, ότι αυτοί που το ασπάζονται είναι διατεθειμένοι να δεχθούν μια άμεση δήμευση κάθε κινητού και ακίνητου προσωπικού και οικογενειακού τους περιουσιακού στοιχείου, προς όφελος της εθνικής οικονομίας και χρησιμοποίησή του για την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση. Διαφορετικά το «πάση θυσία» δεν έχει κανένα νόημα να εκστομίζεται από την πλευρά τους! Εκτός κι αν εννοούν τη θυσία των άλλων -που ήδη υποφέρουν- και όχι τη δική τους.
Ας μην βαυκαλιζόμαστε άλλο! Αρκετά πια με τις αυταπάτες που σκόπιμα καλλιεργούνται. Λύση εντός του προδιαγεγραμμένου πλαισίου της ευρωζώνης δεν υπάρχει! Είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει!
Μόνο με δημόσιο χρήμα είναι δυνατή η χρηματοδότηση της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης και η μέσω αυτής ανάταξη και απογείωση της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρήμα όμως απαιτεί άμεση και ολοκληρωτική ανάκτηση του εκδοτικού δικαιώματος στο νόμισμα και αυτό σημαίνει εδώ και τώρα έξοδο από το ευρώ και καθιέρωση νέου εθνικού κρατικού νομίσματος με ταυτόχρονη διαγραφή του παράνομου χρέους, όπως ακριβώς επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο.
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι η κυβέρνηση καταφέρνει τελικά τον περίφημο «έντιμο» συμβιβασμό, χωρίς ένα νέο σκληρό μνημόνιο (σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είπαμε: υπόθεση εργασίας).
Με την υπογραφή, λοιπόν, αυτών που θα προβλέπει ο «έντιμος» ξεκλειδώνει ο Ντράγκι τη χρηματοδότηση κι έτσι η κυβέρνηση -χωρίς άγχος και αγωνία πια-, πληρώνει κανονικά τα χρεωστούμενα, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους λοιπούς αξιότιμους «εταίρους» και δανειστές μας. Ας υποθέσουμε επίσης, ότι ο «έντιμος» διασφαλίζει στην κυβέρνηση και τη διατήρηση κάποιων «κόκκινων» γραμμών και -έστω προσωρινά- δεν περικόπτονται οι συντάξεις, ούτε απελευθερώνονται ολοκληρωτικά οι απολύσεις, εξασφαλίζοντας την άνετη πληρωμή μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονται σήμερα (να μην αναφερθούμε σε αυξήσεις, γιατί -είπαμε- σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μην το παρατραβάμε κιόλας!).
Από ΄κει και μετά τι γίνεται με την πραγματική οικονομία που πνέει τα λοίσθια; Πως αυτή θα...
αναταχθεί ουσιαστικά και θα έλθει η περίφημη ανάπτυξη; Πως θα απορροφηθεί η τεράστια ανεργία και θα προχωρήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση, για να στηριχθεί η εθνική οικονομία σε γερές πλέον βάσεις;
Όλες οι σοβαρές μελέτες που αφορούν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, προσδιορίζουν ότι απαιτείται ένα ισχυρό χρηματοδοτικό σοκ. Τουτέστιν, χρειάζονται τεράστια κεφάλαια σε επενδύσεις στην παραγωγή, που προσεγγίζουν, ή ακόμα ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ ετησίως για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ανάκαμψη και ουσιαστική ανάπτυξη, με ταχεία απορρόφηση της ανεργίας.
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Ποιος ιδιωτικός τομέας έχει τέτοιες επενδυτικές δυνατότητες και μάλιστα σε μια οικονομία που θεωρείται τελειωμένη και όταν και ο τελευταίος διαθέσιμος πόρος θα συνεχίσει να κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους (π.χ. έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και εν γένει δημόσιας περιουσίας); Αρκούν κάποια κεφάλαια του ΕΣΠΑ, που κατευθύνονται και αυτά με τη σειρά τους σε πολύ συγκεκριμένες δράσεις και πολύ λίγο έως καθόλου δεν έχουν συμβάλει ούτε καν στη σταθεροποίηση της οικονομίας μέχρι τώρα; Ή μήπως τα «ψίχουλα» από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, που θα…;
Και μη βρεθεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι με την πολυαναμενόμενη συμφωνία, θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών και θα σπεύσουν οι ξένοι «επενδυτές». Αυτοί όντως θα έλθουν, αλλά όταν πια θα έχει εκκαθαριστεί πλήρως το πεδίο και θα έχει ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε μια ιδιότυπη ειδική οικονομική ζώνη τύπου υποσαχάριας Αφρικής, που θα διασφαλίζει, όχι την -σταδιακή έστω- ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αλλά την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Αλλά και πάλι κανείς δεν θα διαθέσει 30 δις ευρώ το χρόνο.
Από την άλλη, η κυβέρνηση διανοείται έστω, να ζητήσει από τους «θεσμούς» μια τόσο μεγάλη χρηματοδότηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που είναι απολύτως αναγκαία (περίπου 30 δις σε ετήσια βάση -αν όχι πολύ περισσότερα); Και τι θα της απαντήσουν οι «θεσμοί»; Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την απάντηση.
Κι αν η ευρωζώνη και οι «θεσμοί» της αδυνατούν, ή αρνούνται να χρηματοδοτήσουν μια τέτοιας έκτασης παραγωγική ανασυγκρότηση, -που είναι απολύτως αναγκαία-, ποιοι θα τη χρηματοδοτήσουν; Οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, ή οι Αμερικάνοι;
Κι έτσι το ερώτημα παραμένει προς τους απανταχού θιασώτες του «ευρώ πάση θυσία»: Που θα βρεθούν τα λεφτά που χρειάζονται (επαναλαμβάνω πέραν των 30 δις ετησίως και αυτά πέραν των τρεχουσών αναγκών για αποπληρωμή του χρέους, για μισθούς, για συντάξεις και για στοιχειώδη κρατική λειτουργία);
Εκτός κι αν με το «πάση θυσία» υπονοείται, ότι αυτοί που το ασπάζονται είναι διατεθειμένοι να δεχθούν μια άμεση δήμευση κάθε κινητού και ακίνητου προσωπικού και οικογενειακού τους περιουσιακού στοιχείου, προς όφελος της εθνικής οικονομίας και χρησιμοποίησή του για την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση. Διαφορετικά το «πάση θυσία» δεν έχει κανένα νόημα να εκστομίζεται από την πλευρά τους! Εκτός κι αν εννοούν τη θυσία των άλλων -που ήδη υποφέρουν- και όχι τη δική τους.
Ας μην βαυκαλιζόμαστε άλλο! Αρκετά πια με τις αυταπάτες που σκόπιμα καλλιεργούνται. Λύση εντός του προδιαγεγραμμένου πλαισίου της ευρωζώνης δεν υπάρχει! Είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει!
Μόνο με δημόσιο χρήμα είναι δυνατή η χρηματοδότηση της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης και η μέσω αυτής ανάταξη και απογείωση της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρήμα όμως απαιτεί άμεση και ολοκληρωτική ανάκτηση του εκδοτικού δικαιώματος στο νόμισμα και αυτό σημαίνει εδώ και τώρα έξοδο από το ευρώ και καθιέρωση νέου εθνικού κρατικού νομίσματος με ταυτόχρονη διαγραφή του παράνομου χρέους, όπως ακριβώς επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο.
seisaxthia-epam.blogspot.g