Σχόλιο Ιστιολογίου
Το Μέτωπο πρέπει να ειναι ΠΑΛΛΑΪΚΟ και όχι μόνο της αριστεράς.Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που ταυτίζονται με το ΟΧΙ και ότι αυτό σημαίνει. Μόνο με ενότητα όλων των δυνάμεων του ΟΧΙ μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Του antapoΚΡΙΤΗ.
Από την αρχή της ελληνικής κρίσης έχουν εξαγγελθεί δεκάδες μέτωπα ή πρωτοβουλίες για μέτωπα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Αριστερά παράγει περισσότερα μέτωπα από όσα μπορεί να συγκροτήσει. Εξίσου πικρή όμως είναι η αλήθεια ότι ορισμένα εικοσιτετράωρα κρίνουν τους επόμενους μήνες ή και χρόνια. Αυτή η ασύμμετρη συνθήκη ισχύει και σήμερα. Με δεδομένη την απόλυτη βούληση της ελληνικής κυβέρνησης να υπογράψει, αλλά και με επίγνωση ότι απέχουμε ελάχιστα από ένα «ατύχημα», σήμερα είναι η ώρα συγκρότησης ενός μετώπου για το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, μέτωπο για την εδώ και τώρα ρήξη με την ΕΕ.
Από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος μέχρι το συντριπτικό ΟΧΙ κύλησαν μερικές ημερολογιακές μέρες που ήταν πολιτικοί μήνες. Δηλαδή σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βγήκε συμπυκνωμένη στην επιφάνεια όλη η ζωογόνος δυνατότητα του λαού να σηκώσει κεφάλι στους δυνάστες του. Από την επόμενη μέρα, εξίσου γρήγορα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τις άμεσες κινήσεις της συμπυκνώνει μια πορεία μετάλλαξης του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Και από την Τρίτη, όταν και έγινε σαφές ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία απαιτεί περισσότερο φόρο αίματος για να «διασώσει» την Ελλάδα, συμπυκνώνεται στον πολιτικό χρόνο το δίλημμα «ρήξη ή υποταγή». Ότι δε ζήσαμε επί χρόνια ή και μήνες, το ζούμε τώρα. Και ότι ζήσουμε τώρα μπορεί να καθορίσει τους επόμενους μήνες ή και χρόνια. Οι στιγμές είναι περισσότερο από κρίσιμες.
Έφτασε η αποφράδα μέρα, ήγγικεν η ώρα, όπου αποδεικνύεται στην πράξη ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Όλα τα προηγούμενα επεισόδια έχτιζαν την κορύφωση αυτού του διλήμματος. Όποιος θέλει να καταργήσει τα μνημόνια ή έστω να βάλει φρένο στην ξέφρενη λιτότητα και στο σκληρό νεοφιλελευθερισμό, δεν μπορεί παρά να έρθει σε σύγκρουση, ρήξη και αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Οι αναλύσεις και τα επιχειρήματα επ’ αυτού περιττεύουν, μιας και η προηγούμενη διαπίστωση είναι πλέον κοινός τόπος και στην Αριστερά αλλά και στην κοινωνία.
Το ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στη ρήξη και την υποταγή γίνεται φανερό από πλήθος στελεχών κυρίως της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν στην ανυποχώρητη στάση «κι ότι γίνει». Γίνεται επίσης φανερό από πλήθος στελεχών, κυρίως στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, που ζυμώνουν εδώ και μέρες ότι οποιαδήποτε συμφωνία είναι καλύτερη από τη ρήξη και αρχίζουν σιγά σιγά να υπερασπίζονται τα μνημονιακά μέτρα. Ο Δ.Παπαδημούλης ξεκίνησε ήδη να υπερασπίζεται την κατάργηση της μείωσης του ΦΠΑ στα νησιά.
Τούτων δοθέντων η πρόκληση για την Αριστερά αλλά και για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θεωρούν ότι η -έστω και απροετοίμαστη- ρήξη είναι προτιμότερη από το νέο μνημονιακό ενταφιασμό, έχει μπει στο τραπέζι. Και είναι ζήτημα πρωτίστως κοινωνικής και δευτερευόντως πολιτικής επιβίωσης να αναδυθεί ένα μέτωπο του ΟΧΙ μέχρι τέλους, που ισοδυναμεί φυσικά με άρνηση της Ελλάδας να μπει σε νέο επαχθές πρόγραμμα και έχει ως φυσικό επακόλουθο τη ρήξη.
Υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, αλλά υπάρχουν και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται, ή τουλάχιστον να εξαγγέλλονται. Σήμερα είμαστε σε μια τέτοια φάση. Τη λαϊκή νομιμοποίηση για τη ρήξη τη δίνει το συντριπτικό ΟΧΙ ενάντια σε θεούς και δαίμονες, με σύσσωμο τον αστικό κόσμο, τα ΜΜΕ και την ΕΕ να ουρλιάζουν ότι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα είναι και ΟΧΙ στο ευρώ. Για μία και μόνη φορά είχαν δίκιο. Η κυβέρνηση δε νομιμοποιείται να υπογράψει συμφωνία ίδια ή χειρότερη από την πρόταση Γιούνκερ. Έχει κάθε ηθικό, πολιτικό και συνταγματικό δικαίωμα να αρνηθεί το νέο μακελειό που οι Βρυξέλλες βάζουν ως προϋπόθεση παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Και ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η κυβέρνηση, η μπάλα είναι στο γήπεδο της άλλης Αριστεράς. Της Αριστεράς που αναγνώρισε από την πρώτη μέρα ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ενάντια στη λιτότητα θα συγκρουστεί με το σιδηρούν πλαίσιο της ΕΕ. Της Αριστεράς που ξέρει ότι η αναγκαία αλλά λειψή προετοιμασία για τη ρήξη μπορεί να αναπληρωθεί από το δίκαιο, την παλλαϊκή συστράτευση και την αγωνιστική βούληση. Της Αριστεράς που αντλεί το αίτημα της ρήξης όχι από τα συρτάρια στα οποία φυλά τα κείμενά της, αλλά από την μόνη έντιμη ερμηνεία της πρόσφατης λαϊκής ετυμηγορίας.
Σήμερα είναι η ώρα. Και αν ακόμη η ρήξη δεν εξαρτάται από τη βούληση αυτής της Αριστεράς, που παραμένει τίμια, αγωνιστική αλλά μειοψηφική, είναι κρίσιμη η συγκρότηση της πολιτικής εκπροσώπησης του ΟΧΙ μέχρι τέλους για τις επόμενες μάχες. Ήδη διάφορες δυνάμεις, σχήματα, αγωνιστές, συσπειρώσεις, έχουν θέσει ανοικτά την αναγκαιότητα ενός τέτοιου μετώπου. Συμπεριλαμβάνονται δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ, αγωνιστές προσκείμμενοι στο ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, άλλες δυνάμεις και οργανώσεις. Η πραγματικότητα θα δοκιμάσει για ακόμη μια φορά την αξιοπιστία μας. Αυτή τη φορά ας ανταποκριθούμε.
http://antapocrisis.gr/