Ο στρατός των προθύμων
“ Έργα και ημέρες των δημοσιογράφων οι οποίοι έχουν αναλάβει τον ρόλο των προπαγανδιστών υπέρ της μνημονιακής πολιτικής ”
Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Στην Κατοχή, οι τρεις διαδοχικές δοσιλογικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη είχαν χρησιμοποιήσει τον Τύπο της εποχής για την στήριξη της πολιτικής τους και για την ανάπτυξη της προπαγάνδας υπέρ του επαίσχυντου «έργου» τους στο πλευρό των Γερμανών ναζι και των Ιταλών φασιστών. Αν και κάθε μία από δοσιλογικές κυβερνήσεις εκείνης της εποχής, είχε δομήσει με διαφορετικό τρόπο τους άξονες του προπαγανδιστικού μηχανισμού, εν τούτοις υπήρχαν δύο βασικά σημεία σύγκλισης: Η ενασχόληση με την καθημερινότητα και η εναντίωση στην Εθνική Αντίσταση.
Η προσπάθεια των μηχανισμών προπαγάνδας των τριών τελευταίων κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να υπερασπιστούν την επιβαλλόμενη από την Γερμανία και τους δανειστές οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, αλλά και να υποστηρίξουν το κυβερνητικό έργο θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την λειτουργία του Τύπου, ως προπαγανδιστικού μέσου υπέρ των κατακτητών και των δοσιλογικών κυβερνήσεων, την περίοδο 1941-1944.
Για την στήριξη της μνημονιακής πολιτικής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το 2010 και η οποία εξακολουθεί και υλοποιείται εν έτει 2013 επιστρατεύτηκαν δεκάδες opinion makers, οι λεγόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κυρίως γνωστοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν διακριθεί τα τρία τελευταία χρόνια στα πεδία της στήριξης της γερμανικής οικονομικής πολιτικής για την Ευρώπη, της προσήλωσης στους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους της μνημονιακής στρατηγικής, της υποστήριξης των τριών τελευταίων κυβερνήσεων, της συστηματικής καλλιέργειας τρομοκρατίας σε βάρος του ελληνικού λαού, της αναπαραγωγής της γελοίας και επικίνδυνης θεωρίας των δύο άκρων και της κατασυκοφάντησης της Αριστεράς και των αγώνων του ελληνικού λαού.
Παρά το γεγονός ότι το τοπίο στα media είναι θολό και οι προοπτικές δεν είναι οι καλύτερες για τους εκδοτικούς οργανισμούς και τους τηλεοπτικοπυς σταθμούς, σύμφωνα με μια άποψη που αναπαράγεται σε καλά πληροφορημένους κύκλους, κάποιοι από τους opinion makers αμείβονται πολύ καλά για την στήριξη που προσφέρουν στην κυβέρνηση και ενίοτε στην τρόικα και δεν έχουν λόγους να ανησυχούν για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που αγγίζει βέβαια και τον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σύμφωνα με μία άποψη οι δανειστές έχουν φροντίσει για την δημιουργία «ταμείων» από τα οποία πληρώνονται κάποιοι opinion makers, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι εξόφθαλμη η οικονομική στήριξη μέσω διαφημίσεων τραπεζών σε εφημερίδες και ενημερωτικές, κυρίως οικονομικές, ιστοσελίδες.
Δημοσιογράφοι, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Αλέξης Παπαχελάς, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Παύλος Τσίμας, ο Θανάσης Μαυρίδης, ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Γιώργος Παπαχρήστος και άλλοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την στήριξη, για τους δικούς του λογους ο κάθε ένας, της λαοκτόνας πολιτικής του μνημονίου. Ας τους γνωρίσουμε έναν-έναν στο πρώτο μέρος της έρευνας του Periodista.gr.
Ο "κύριος της κυρίας"
Ο πολιτικά μεσαιοχωρίτης και νεοφιλελεύθερος αρθρογράφος της Καθημερινής Πάσχος Μανδραβέλης συνηθίζει να «κουνά το δάχτυλο» είτε στην Αριστερά, είτε στην κοινωνία. Το κάνει για προσωπικούς ιδεολογικούς λόγους; Πιθανότατα, καθώς δεν έχει κρύψει ποτέ ότι είναι νεοφιλελεύθερος και φροντίζει να το υπενθυμίζει κάθε φορά που αρθρογραφεί κατά του δημοσίου τομέα και της Αριστεράς ή των συνδικαλιστών, αλλά και όταν βρίσκεται, για παράδειγμα, σε πάνελ δίπλα στον επικεφαλής της Δράσης Στέφανο Μάνο ή σε άλλους θεωρητικούς ή θιασώτες της ελεύθερης αγοράς.
Όμως, ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει δείξει μέχρι σήμερα επιλεκτική ευαισθησία στα του δημοσίου βίου. Ο ίδιος δεν είχε διστάσει να χαρακτηρίσει τον πρώην υπουργό Οικονομικών και εμπλεκόμενο στην υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ, ο οποίος πρόκειται να οδηγηθεί στο Ειδικό Δικαστήριο, Γιώργο Παπακωνσταντίνου ως έναν από τους καλύτερους υπουργούς. Πέραν αυτού δεν βρήκε ούτε μία λέξη να γράψει για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ. Λογικό, καθώς η σύζυγός του, διορισμένη στο ΙΚΑ, όπως έχει γίνει γνωστό από σχετικά ρεπορτάζ, είχε διατελέσει στενή συνεργάτιδα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ως αποσπασμένη. Οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις δεν πτόησαν ποτέ τον εν λόγω αρθρογράφο ώστε να κατασυκοφαντεί τον δημόσιο τομέα, καθώς σε αντίστοιχες περιπτώσεις υπήρξε πολυγραφότατος.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει λάβει τόσο πολύ σοβαρά τον ρόλο του ώστε πριν από λίγο καιρό δεν δίστασε να αμφισβητήσει τις λιποθυμίες των μαθητών που υποσιτίζονται στα σχολεία. Το 2008, με αφορμή τις ταραχές που είχαν ξεσπάσει μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Ειδικό Φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, υποβάθμιζε το γεγονός της δολοφονίας σε σχέση με την απειλή της διατάραξης της «τάξης και της ασφάλειας» από την εξέγερση που είχε ξεσπάσει. Αργότερα τον Οκτώβριο του 2012 δεν δίστασε και πάλι να ειρωνευτεί μέσα από το twiter τον θάνατο ενός συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ από τα χημικά που έριξε η αστυνομία σε διαδήλωση. Και φυσικά μετά το θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη δεν δίστασε να ειρωνευτεί τις αυθόρμητες αντιδράσεις οργής για τον τρόπο με τον οποίο φέρονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς οι ελεγκτές.
Ο εκλεκτός της Trilateral Commission
Αν κάποιος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο «αυτόκλητος υπερασπιστής του αστικού κόσμου», αυτός δεν είναι άλλος από τον διευθυντή της εφημερίδας «Καθημερινή» Αλέξη Παπαχελά.
Πέραν από το πλέγμα των διεθνών σχέσεων που έχει καταφέρει και έχει δημιουργήσει και στο οποίο συμμετέχει, πέραν από την ειδική σχέση με διπλωματικές αντιπροσωπείες ή με τμήματα της υπερεθνικής ελίτ, αφού είναι προσκεκλημένος της λέσχης Bilderberg, οπότε είναι «δεμένος» στο άρμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και οικονομικών κέντρων, και γνωρίζει όσο λιγοι τα μυστικά της αμερικανικής διπλωματίας, έχει διακριθεί όχι μόνο για την αντιαριστερή του εμμονή ή τον επιθετικό λόγο που αρθρώνει εναντίον της κοινωνίας, αλλά και για τις συνεχόμενες απόπειρες να νουθετήσει το πολιτικό σύστημα και τις κυβερνήσεις, κυρίως όταν οι κυβερνήσεις, έστω και αν αποτελούν τους πολιτικούς βραχίονες της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, τείνουν να αποκλίνουν από τους λαοκτόνους στόχους μέσω της εφαρμογής οποιασδήποτε φιλολαϊκής ή κοινωνικής πολιτικής. Γνωρίζουν οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα οι τελευταίες, ότι η άποψη του Αλέξη Παπαχελά απειχεί τις επιθυμίες ανώτατων διευθυντηρίων άσκησης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Όταν για παράδειγμα η υπουργός Εργασίας επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου Λούκα Κατσέλη είχε γράψει τον Νοέμβριο του 2010 ένα άρθρο με τίτλο «Το φάρμακο της τρόικας … σκοτώνει», ο Αλέξης Παπαχελάς είχε παρέμβει μέσα από το σχόλιο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ζητώντας από τον τότε πρωθυπουργό να απομακρύνει τη Λούκα Κατσέλη από την κυβέρνηση, τόσο μέσω του κυρίου άρθρου της εφημερίδα με τίτλο «Ευθύνη του πρωθυπουργού», όσο και μέσω του πρωτοσέλιδου σχολίου του διευθυντή της εφημερίδα Αλέξη Παπαχελά με τίτλο «Λίγοι πρόθυμοι, πολλοί ράθυμοι».
Ο Αλέξης Παπαχελάς ο οποίος άγχεται για το «αστικό πολιτικό σύστημα» και υποστήριζε παλαιότερα ότι η στροφή του λαού στην Αριστερά είναι «αποτέλεσμα της απελπισίας του», διακρίθηκε ως φανατικός οπαδός της λύσης των τεχνοκρατικών – δοτών, δηλαδή μη δημοκρατικά σχηματισμένων, κυβερνήσεων, όπως εκείνη που επιβλήθηκε από τα διεθνή και ντόπια κέντρα και παράκεντρα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή» τον Νοέμβριο του 2012, είτε από τα δελτία ειδήσεων του ΣΚΑΙ, είτε από τις σελίδες της Καθημερινής, πίεσε με όλες τους τις δυνάμεις και ως αντιπρόσωπος … ανώτερων διευθυντηρίων για την υπερίσχυση και τελικά την επιβολή της λύσης Παπαδήμου. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι υπέρ της λύσης Παπαδήμου ήταν τόσο ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης, όσο και η γνωστή νεοφιλελεύθερη οικονομολόγος Μιράντα Ξαφά, η οποία είχε εργαστεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η οποία είχε χαρακτηρίσει "λαμπρή" τη λύση Παπαδήμου
Τον Νοέμβριο του 2011 τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιταλία προωθήθηκαν οι λύσεις της επιβολής δοτών – τεχνοκρατών πρωθυπουργών, του Λουκά Παπαδήμου στην Ελλάδα και του Μάριο Μόντι. Ακόμη και οι New York Times είχαν αναφερθεί σε επιβαλλόμενα τεχνοκρατικά πραξικοπήματα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νοτου . Το εντυπωσιακό, ωστόσο, ήταν ότι τόσο ο ευπατρίδης των τραπεζών Λουκάς Παπαδήμος, όσο και ο Μάριο Μόντι, άνθρωποι της Φρανκφούρτης και οι δύο, ήταν μέλη της Trilateral Commission, μίας λέσχης πολιτικού προβληματισμού της οποίας είναι μέλος και ο Αλέξης Παπαχελάς. Ο «ευαίσθητος» για το στέριωμα της αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατία Αλέξης Παπαχελάς, δεν φαίνεται να διακρίνεται για τις "δημοκρατικές του ευαισθησίες", όταν απειλούνται τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή των τραπεζών ή των δανειστών.
Εκτός του ότι υποστήριξε με πάθος την αντιδημοκρατική λύση του Λουκά Παπαδήμου, τον Μάρτιο του 2012 σε ένα άρθρο του υιοθετεί πλήρως την επιχειρηματολογία της άκρας Δεξιάς για την δήθεν «ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση». Στις 7/3/2012 σε άρθρο του με τίτλο «Τα δύο μεγάλα κόμματα και η Αριστερά», γράφει μεταξύ άλλων: «Η αριστερή, με ή χωρίς εισαγωγικά, ιδεολογία έχει κυριαρχήσει παντού τα τελευταία 35 χρόνια, από το πώς γράφτηκε η νεοελληνική Ιστορία έως τον τρόπο που σκέπτεται για πολλά ζητήματα ο μέσος Ελληνας πολίτης. Δεν έγινε τυχαία αυτό». Θα μπορούσε να αποτελεί διαπίστωση σε ένα άρθρο του Νίκου Μιχαλολιάκου ή του Ηλία Κασιδιάρη.
«Να τους πάρουν τα σπίτια»
Τον χειμώνα του 2012 κάποια «σιωπηρή πλειοψηφία» έχει γεμίσει με αφίσες την Αθήνα. Δεν αργεί να αποκαλυφθεί ότι πίσω από αυτή την επικοινωνιακή καμπάνια βρίσκεται ένα κομματίδιο το οποίο στη συνέχεια θα σημειώσει παταγώδη αποτυχία στις εκλογές: Η «δημιουργία, ξανά» του νεοφιλελεύθερου και ορκισμένου εχθρού της Αριστεράς και του δημοσίου τομέα Θάνου Τζήμερου. Λίγο πριν διάφορα σενάρια για απολιτίκ κόμματα επιχειρηματιών είχαν κάνει την εμφάνισή τους, ενώ κάποιοι απαξίωναν το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνδυάζοντας αυτή τους τη δραστηριότητα με υμνολόγια υπέρ της επιχειρηματικής ελίτ, των "δημιουργικών ανθρώπων" και των τεχνοκρατών, οι οποίοι είναι πάντοτε αντικρατιστές, νεοφιλελεύθεροι και αντιαριστεροί.
Σε μία από τις εκδηλώσεις του κόμματος και μάλιστα στην ιδρυτική συνδιάσκεψη, τον Μάρτιο του 2012, το παρόν δίνει ο διευθυντής της οικονομικής ενημερωτικής ιστοσελίδας Capital.gr Θανάσης Μαυρίδης, ο οποίος στην ομιλία του αναπτύσσει επιθετική ρητορική σε βάρος του πολιτικού συστήματος, εμφανίζεται δήθεν επικριτικός σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και πλέκει το εγκώμιο του Θάνου Τζήμερου. Βέβαια, μετά τις εκλογές ο κύριος Μαυρίδης δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, τον οποίο αποθέωσε πρόσφατα για τα αποτελέσματα του ταξιδιού του στις ΗΠΑ. Λίγο μετά έγραψε ένα κατάπτυστο άρθρο μέσω του οποίου πίεσε, περισσότερο ακόμη και από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, ώστε να προχωρήσουν άμεσα οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας χρησιμοποιώντας το εξωφρενικό επιχείρημα ότι «Τα σπίτια των δανειοληπτών ανήκουν στις τράπεζες».
Το 2008, ωστόσο, την εποχή που ο προφυλακισμένος σήμερα επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του και έδειχνε να είναι ιδιαίτερα δραστήριος στον τομέα των media, σε μία συγκυρια που εκδοτικά συγκροτήματα και δημοσιογράφοι αναζητούσαν εναγωνίως το χρήμα επιχειρηματιών οι οποίοι στη συνέχεια βρέθηκαν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης, ο Θανάσης Μαυρίδης είχε πλέξει το εγκώμιό του χαρακτηρίζοντάς τον «άνθρωπο φαινόμενο». Τι έγραφε τότε μεταξύ άλλων ο κ. Μαυρίδης; «Αν κατόρθωσε να βγάλει χρήματα από την Νεοχημική, τότε από τα λιμάνια θα βγάλει χρυσάφι. Και μαζί με τον κ. Λαυρεντιάδη έχει ελπίδες να κερδίσει και το ελληνικό δημόσιο...». Τα όσα συνέβησαν στη συνέχεια μάλλον τον διέψευσαν…
Όλα για τις τράπεζες
Αν κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «φωνή» όχι μόνο της μνημονιακής πολιτικής, αλλά των τραπεζών αυτός δεν είναι άλλος από τον δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου αποτελεί μοναδική περίπτωση. Από τραπεζικός υπάλληλος, όπως συχνά σημειώνουν εφημερίδες και ενημερωτικές ιστοσελιδες, εξελίχθηκε σε δημοσιογράφο και ειδήμονα επί των οικονομικών και τραπεζικών θεμάτων.
Διέπρεψε κι ο ίδιος ως εχθρός της ελληνικής κοινωνίας, όταν πριν από λίγους μήνες δήλωνε προκλητικά ότι «η διανομή τροφίμων ρεζιλεύει τη χώρα». Αφορμή είχε υπάρξει το φωτορεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας Guardian το οποίο απεικόνιζε τις εικόνες της φτώχειας και της εξαθλίωσης που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική την οποία με πάθος στηρίζει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.
Φυσικά ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ ποτέ δεν αναζήτησε, δημοσιογραφικά, τα αίτια της εξαθλίωσης στην πολιτική την οποία εφαρμόζουν οι τελευταίες μνημονιακές κυβερνήσεις με την στήριξη της τραπεζοκρατίας την οποία στηρίζει ο ίδιος. Μέλημα της δημοσιογραφικής του δουλειάς είναι η διαρκής εκδήλωση του άγχους για την επάρκεια των ταμείων των τραπεζών, για λογαριασμό των τραπεζιτών πάντοτε.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Μπάμπης Παπαδημητρίου αντιμετώπισε το θέμα της πείνας στην Ελλάδα του Μνημονίου, έχει εξαιρετικά μεγάλες ομοιότητες με τον τρόπο που αντιμετώπιζαν το θέμα της πείνας οι Κατοχικές εφημερίδες. Επί πρωθυπουργίας του δοσίλογου Τσολάκογλου, όταν η πείνα είχε προκαλέσει πάνω από 500.000 θανάτους, ο κατοχικός Τύπος υποβάθμιζε συστηματικά το θέμα. Μόνο σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζονται κάποια άρθρα αναφορικά με την φιλανθρωπία, ενώ ταυτόχρονα θετικές είναι οι αναφορές στην προσφορά τροφίμων από την πλευρά των Γερμανών και των Ιταλών. Επί κυβερνήσεων Λογοθετόπουλου και Ράλλη ωστόσο, είχε υπάρξει θεαματική στροφή και ιδιαίτερα επί πρωθυπουργίας Ράλλη ήδη από το καλοκαίρι του 1943 προβάλλεται από τον Τύπο η ύπαρξη μεγάλων αποθεματικών σε είδη διατροφής, χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση τόσο του ιδίου όσο και των κατοχικών δυνάμεων και της Ιταλίας.
Στον ίδιο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σταθμό με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου εργάζεται και άλλος ένας μνημονιακός opionion maker, ο Άρης Πορτοσάλτε. Ο ίδιος έπεφτε από τα σύννεφα όταν αποκαλυπτόταν η εμπλοκή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στη λίστα Λαγκάρντ και καθιστούσε δηλωτική την «έκπληξή του αυτή» μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο twitter, επισημαίνοντας ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν ο ίδιος υπουργός Οικονομικών που έπαιρνε τα μέτρα.
Ο Άρης Πορτοσάλτε κορύφωσε την υποστήριξή του προς την λαοκτόνα μνημονιακή πολιτική όταν χαρακτήρισε στο twitter τη μετανάστευση εξαιτίας της φτώχειας και της ανεργίας "κινητικότητα των εργαζομένων εντός της ΕΕ".
Χαρακτηριστική για το πως αντιμετωπίζει τμήμα της ελληνικής κοινωνίας τον Άρη Πορτοσάλτε είναι η ανακοίνωση της ΠΟΕ-ΟΤΑ που τον χαρακτήριζε «πληρωμένο κονδυλοφόρο του ομίλου Αλαφούζου, που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος», μετά την πρότασή του προς τον πρόεδρο της Κ.Ε.Δ.Ε Κώστα Ασκούνη , να δημοπρατηθεί η καθαριότητα των δήμων σε ιδιωτικές εταιρίες.
Με τη σφραγίδα του Mega Channel και του ΔΟΛ
Πριν από λίγα χρόνια, πρόσωπο που κατέχει σημαντική θέση στον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel έλεγε σε μία συζήτηση: «Έτσι είναι ο Πρετεντέρης. Παίζει τον ρόλο του αντιπαθούς όσο μπορεί καλύτερα…Μπορείς να του πεις ότι θέλεις, αλλά μην του πειράξεις τον Σημίτη και τον Βενιζέλο». Ο Γιάννης Πρετεντέρης του Mega Channel και του ΔΟΛ διαδραματίζει με μεγάλη συνέπεια τον ρόλο που του αναλογεί ως opinion maker στην υπηρεσία των πολιτικών του μνημονίου. Εχθρός και αυτός του δημοσίου τομέα, αντιαριστερός έως «κομμουνιστοφάγος», εχθρός ενίοτε του φοιτητικού κινήματος και των εργαζομένων, οπαδός της "τάξης" και της "ασφάλειας" έχει εξελιχθεί σε σφοδρό πολέμιο του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιο βαθμό ώστε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφάσισε να μην εμφανίζονται πια στην εκπομπή «ανατροπή» τα στελέχη του.
Ο ρόλος που διαδραματίζει είναι απροκάλυπτος, αφού τον περασμένο Απρίλιο είχε δημοσιεύσει ένα κατάπτυστο και εμετικό άρθρο σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τίτλο «Ζωή Κασιδιάρη». Τα κίνητρα του Γιάννη Πρετεντέρη υπήρξαν ξεκάθαρα: Η υποστήριξη του φίλου του Ευάγγελου Βενιζέλου τον οποίο υποστηρίξε με πάθος την περίοδο της εσωκομματικής διαδικασίας για την ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ το 2007 και εξακολουθεί και υποστηρίζει τώρα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά και υπουργός Εξωτερικών εμπλέκεται στην υπόθεση του σκανδάλου με τη λίστα Λαγκάρντ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπήρξαν πολύ... ενοχλητικοί στην επιτροπή της Βουλής που διερευνά το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ και έτσι ο Γιάννης Πρετεντέρης έπιασε δουλειά. (Διαβάστε για το ποιος είναι ο Γιάννης Πρετεντέρης ΕΔΩ).
Επίσης ο Γιάννης Πρετεντέρης ερμήνευσε κατά το δοκούν την αναφορά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου στα "γουναράδικα", ενώ πρόσφατα προκάλεσε την έντονη αντίδραση ακόμη και του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για τον τρόπο που "αβάνταρε" τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά χρησιμοποιώντας την Εκκλησία
Βέβαια ο Γιάννης Πρετεντέρης, αλλά και οι άλλοι opinion makers είτε του Mega Channel, είτε του ΔΟΛ, η Όλγα Τρέμη, ο Παύλος Τσίμας ή ο Γιώργος Παπαχρήστος έχουν πολλαπλές υποχρεώσεις. Πέραν της υποστήριξης που πρέπει να δώσουν στην τρόικα και στην κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένοι, από τις συνθήκες, να στηρίξουν τα συμφέροντα των δημοσιογράφικών οργανισμών που εργάζονται ιδιαίτερα δε όταν αυτοί φλερτάρουν με τη χρεοκοπία, αλλά και των πολιτικών τους φίλων όπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο Γιάννης Πρετεντέρης, ωστόσο, έχει έναν σκληρό ανταγωνιστή στη μάχη που δίνει καθημερινά: Τον Γιώργο Παπαχρήστο, του οποίου τα ρεπορτάζ διαψεύδονται το ένα μετά το άλλο, αλλά η αξιοπιστία συνήθως δεν είναι το ζητούμενο για τους συμμετέχοντες στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς προπαγάνδας.
Και ο Γιώργος Παπαχρήστος συγκαταλέγεται στους λεγόμενους «σωματοφύλακες» του Ευάγγελου Βενιζέλου που εξαπολύουν συχνά-πυκνά επιθέσεις σε βάρος της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιώργος Παπαχρήστος, ο οποίος υποστηρίζει το μνημόνιο για την τιμή των κεκτημένων της εποχής (εκσυγχρονιστικού) ΠΑΣΟΚ, ήταν εκείνος που είχε ανακαλύψει χρηματοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από τον μεγαλύτερο κερδοσκόπο στον κόσμο, τον Τζορτζ Σόρος. Είναι ο ίδιος που είχε ανακαλύψει δήθεν πολιτική απόφαση της Κουμουνδούρου να «κατεβάσει» ως υποψήφιο δήμαρχο την Γιάννα Αγγελοπούλου (Διαβάστε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Periodista.gr για το βρόμικο σχέδιο της διαπλοκής να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΔΩ).
Στην πρώτη περίπτωση είχε επικαλεστεί δημοσίευμα γερμανικού περιοδικού. Όμως, είχε παραλείψει να αποκαλύψει ποιος ήταν εκείνος ο οποίος είχε πληροφορήσει σχετικά το γερμανικό περιοδικό και τον οποίο ο κ. Παπαχρήστος τον γνωρίζει πολύ καλά. Εξάλλου πάντοτε η άποψη του ξένου Τύπου διοχετεύεται με μεγαλύτερη ευκολία ως αξιόπιστη από τα ΜΜΕ της διαπλοκής.
Σε κάθε περίπτωση ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Γιώργος Παπαχρήστος και κυρίως οι εργοδότες τους έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία καθώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα θέσει όρους διαφάνειας στο πεδίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και κυρίως θα απαιτήσει από τους καταληψίες των τηλεοπτικών συχνοτήτων να πληρώσουν για τις τηλεοπτικές άδειες. Είναι προφανές ότι φοβούνται το κυβερνητικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Όσο, βέβαια, παραμένει στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας η κυβέρνηση Σαμαρά, οι μεγαλοεκδότες και οι μεγαλοκαναλάρχες, κυρίως οι κάτοχοι των χρεοκοπημένων ΜΜΕ και των τηλεοπτικών συχνοτήτων, οι κάτοχοι δηλαδή των οργανισμών της "θεσμικής ενημέρωσης" λαμβάνουν τεράστια δάνεια από τις τράπεζες σε εποχές κρίσης για να διαδραματίζουν το ρόλο των ντελάληδων της μνημονιακής πολιτικής και μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες, έχοντας στήσει κάποιοι από αυτούς "αντίσκηνα" έξω από το Μέγαρο Μαξίμου.
Όμως στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ενίοτε, οι opinion makers, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά για τα συμφέροντα του Σταύρου Ψυχάρη ασκούν κριτική στους δανειστές και στους Ευρωπαίους. Ποιος δεν θυμάται άραγε τον Αντώνη Καρακούση της εφημερίδας «Το Βήμα» να διερωτάται ««Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;», όταν αφού η κυβέρνηση Σαμαρά είχε υπερψηφίσει νέα σκληρά μέτρα σε βάρος του ελληνικού λαού, οι δανειστές δεν απελευθέρωναν τη δόση το φθινόπωρο του 2012, την εκταμίευση της οποίας οι εγχώριοι μνημονιακοί θιασώτες χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο για να εκβιάζουν την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Φυσικά το άγχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη δεν είχε να κάνει με την πορεία της οικονομίας της χώρας ή με κάποια χρήματα που δήθεν θα διοχετεύονταν για τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Το μεγάλο άγχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, αλλά και άλλων οργανισμών είχε να κάνει με τα χρήματα που θα προορίζονταν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, διαδικασία στην οποία είχαν στηρίξει πολλές από τις ελπίδες τους οι ηγεσίες των χρεοκοπημένων εκδοτικών συγκροτημάτων. Κυρίως, όμως, ο φόβος τους είχε να κάνει με την διάθεση των δανειστών αλλά και κάποιων «συστημάτων» και «υποσυστημάτων» του εξωτερικού να διαλύσουν την «ντόπια διαπλοκή» και να εγκαταστήσουν νέο, ξενοκίνητο και πλήρως καθοδηγούμενο από τους δανειστές επιχειρηματικό – εκδοτικό σύμπλεγμα συμφερόντων.
(Η συνέχεια στο δεύτερο από τα τέσσερα μέρη της έρευνας του periodista.gr)
http://www.periodista.gr/