Ο φίλος Νίκος Σουβατζής μας έστειλε ένα κείμενο που δημοσίευσε στον ιστότοπο του, και το οποίο αναπαράγουμε:
Όταν ήμουν μικρός άκουγα απ' τους μεγαλύτερους ιστορίες για παλιότερες εποχές που δεν είχα γεννηθεί. Αυτές οι ιστορίες κατά κανόνα έκρυβαν πολύ πόνο, αλλά ήταν η χρονική απόσταση τέτοια που τις έκανε να ακούγονται σαν παραμύθια. Ήταν ιστορίες που μιλούσαν για παιδιά που περπατούσαν χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σχολείο και όταν έφταναν έκαναν μάθημα σε κρύες αίθουσες, ενώ τα βιβλία ήταν σπάνια. Για παιδιά που στο διάλειμμα δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Ήταν ιστορίες που μιλούσαν για παιδιά που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το σχολείο για να βοηθήσουν την οικογένειά τους.