του Κώστα Γιαννιώτη
Είναι άσχημο να ξυπνάς πρωί πρωί και να γυρίζει το στομάχι σου ανάποδα, με το άκουσμα των ειδήσεων και τις δηλώσεις των διεθνών αρχιμαφιόζων, αυτών που διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου και τις τύχες των παιδιών μου.
Είναι εκείνες οι ώρες που ξεχνάς -ή αφήνεσαι στην πολυτέλεια να ξεχνάς- τον καθωσπρεπισμό και το κοινωνικό status συμπεριφοράς. Νιώθεις να ασφυκτιάς, νιώθεις την ανάγκη περισσότερου αέρα για να αναπνεύσεις. Νιώθεις μανταλωμένος μέσα στα ‘’μη’’ και τα ‘’πρέπει’’, την ώρα που θέλεις να τα βάλεις με θεούς και θνητούς, παραβλέποντας τις προτροπές φίλων και συναγωνιστών που σου λένε….. ‘’μη θυμώνεις, μωρέ’’, ‘’μη βρίζεις’’.
Ως εδώ, φίλοι αναγνώστες μου. Ως εδώ αδέρφια! Αρκετά με την ευγένεια και το κυριλέ ύφος της...
γραφής. Τα πάντα έχουν τα όριά τους. Όταν με προκαλούν, με απειλούν και με βρίζουν, με κυριλέ, ύφος τα ρεμάλια του διεθνούς jet set της μαφίας των δανειστών, όταν την ευγενική παράθεση της άποψής την εκτιμούν ως αδυναμία, ε τότε…… είναι ώρα να τους απαντήσεις στη γλώσσα που καταλαβαίνουν.