του Π.Χασάπη
Οι ΗΠΑ είναι ένα βαθιά καπιταλιστικό κράτος. Ολόκληρη η οικονομία εκεί κινείται, ανακυκλώνεται και ο πλούτος αναδιανέμεται μέσα από τον ιδιωτικό τομέα. Το κράτος αντίθετα παίζει έναν εποπτικό και ρυθμιστικό ρόλο, για τη σωστή εφαρμογή των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, μη επεμβαίνοντας καθόλου επί της πραγματικής οικονομίας.
Όπως είναι επόμενο, το κράτος αυτό κινείται και υπακούει στις επιθυμίεςκαι τις επιταγές των ιδιωτικών δυνάμεων, οι οποίες θέλουν να κυριαρχήσουν στην παγκόσμια αγορά μέσω της ηγεσίας τους επί της Παγκοσμιοποίησης.
Το ίδιο συμβαίνει (αν και σε μικρότερο βαθμό) και με τις ιδιωτικές δυνάμεις των υπολοίπων κρατών της G7. Κάτω από τις ιδιωτικές δυνάμεις της G7, αλλά και τις ιδιωτικές ελιτ και άλλων κρατών (και για τα συμφέροντα αυτών) λειτουργούν οι διεθνείς οργανισμοί.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Ευρωζώνη, η οποία είναι τμήμα της Παγκοσμιοποίησης. Αντί τα κράτη να δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ, αναγκάζονται να δανείζονται μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες, με υψηλά επιτόκια, στις οποίες τράπεζες η ΕΚΤ δανείζει χρήματα σχεδόν τζάμπα. Η δε κίνηση των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων είναι ελεύθερη, μη μπορώντας τα εθνικά κράτη να παρέμβουν πουθενά. Έτσι ο πλούτος αλλάζει ταχύτατα μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης και όπως είναι νομοτελειακά φυσικό, από τα φτωχότερα προς τα πιο πλούσια, με τις εθνικές κυβερνήσεις ανήμπορες να επέμβουν στο παραμικρό.
Αντίπαλο δέος σε αυτές τις ιδιωτικές δυνάμεις της αγοράς είναι εκείνα τα εθνικά κράτη που θέλουν να διατηρήσουν την αυτονομία τους και την εθνική τους κυριαρχία, ίσως και (κακώς) την ευρύτερη κυριαρχία τους. Με αυτή τη λογική, κύριος αντίπαλος της Παγκοσμιοποίησης είναι η σημερινή Ρωσία ως εθνικό κράτος και όχι φυσικά η ρωσική οικονομική ελίτ, η οποία πολύ θα ήθελε την ανατροπή του Πούτιν και την προσχώρηση της Ρωσίας στη λογική της παγκοσμιοποίησης των ιδιωτικών δυνάμεων.
Το γιατί δεν γίνεται τώρα η πολεμική σύγκρουση (γιατί η οικονομική σύγκρουση ήδη γίνεται) μεταξύ της Παγκοσμιοποίησης και της Ρωσίας, αποδίδεται μάλλον στην προσδοκία, ότι το φαινόμενο Πούτιν θα είναι παροδικό. Αν αντίθετα, το όραμα Πούτιν γίνει πάγια πολιτική της Ρωσίας, τότε η πολεμική σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Χωρίς βεβαίως να αποκλειστεί κάτι τέτοιο και νωρίτερα, επί ημερών Πούτιν, ανάλογα με το πόσο θα το τραβήξουν οι δύο πλευρές. Πάντως σε καμία περίπτωση η Παγκοσμιοποίηση της ιδιωτικής δύναμης, δεν θα επιτρέψει στην Ρωσία και σε κράτη που έχουν παρόμοιες απόψεις, να της χαλάσουν τα σχέδια για παγκόσμια επιβολή.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε το σημερινό φαινόμενο της αχαλίνωτης και ανεξέλεγκτης ιδιωτικής δύναμης που κυριεύει τον πλανήτη, ούτε το άλλο άκρο, δηλαδή τα πάντα στο κράτος είναι η ορθές λύσεις. Εμείς ως Έλληνες είχαμε εφεύρει το «μέτρο». Αυτή είναι η ορθή λύση. Δηλαδή φυσικά και ο πλούτος θα προέλθει από την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως σε καμία περίπτωση η ιδιωτική δύναμη δεν μπορεί να γίνεται ισχυρότερη από τη συλλογική δημοκρατική βούληση κάθε κοινωνίας.
http://hassapis-peter.blogspot.gr/Όπως είναι επόμενο, το κράτος αυτό κινείται και υπακούει στις επιθυμίεςκαι τις επιταγές των ιδιωτικών δυνάμεων, οι οποίες θέλουν να κυριαρχήσουν στην παγκόσμια αγορά μέσω της ηγεσίας τους επί της Παγκοσμιοποίησης.
Το ίδιο συμβαίνει (αν και σε μικρότερο βαθμό) και με τις ιδιωτικές δυνάμεις των υπολοίπων κρατών της G7. Κάτω από τις ιδιωτικές δυνάμεις της G7, αλλά και τις ιδιωτικές ελιτ και άλλων κρατών (και για τα συμφέροντα αυτών) λειτουργούν οι διεθνείς οργανισμοί.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Ευρωζώνη, η οποία είναι τμήμα της Παγκοσμιοποίησης. Αντί τα κράτη να δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ, αναγκάζονται να δανείζονται μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες, με υψηλά επιτόκια, στις οποίες τράπεζες η ΕΚΤ δανείζει χρήματα σχεδόν τζάμπα. Η δε κίνηση των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων είναι ελεύθερη, μη μπορώντας τα εθνικά κράτη να παρέμβουν πουθενά. Έτσι ο πλούτος αλλάζει ταχύτατα μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης και όπως είναι νομοτελειακά φυσικό, από τα φτωχότερα προς τα πιο πλούσια, με τις εθνικές κυβερνήσεις ανήμπορες να επέμβουν στο παραμικρό.
Αντίπαλο δέος σε αυτές τις ιδιωτικές δυνάμεις της αγοράς είναι εκείνα τα εθνικά κράτη που θέλουν να διατηρήσουν την αυτονομία τους και την εθνική τους κυριαρχία, ίσως και (κακώς) την ευρύτερη κυριαρχία τους. Με αυτή τη λογική, κύριος αντίπαλος της Παγκοσμιοποίησης είναι η σημερινή Ρωσία ως εθνικό κράτος και όχι φυσικά η ρωσική οικονομική ελίτ, η οποία πολύ θα ήθελε την ανατροπή του Πούτιν και την προσχώρηση της Ρωσίας στη λογική της παγκοσμιοποίησης των ιδιωτικών δυνάμεων.
Το γιατί δεν γίνεται τώρα η πολεμική σύγκρουση (γιατί η οικονομική σύγκρουση ήδη γίνεται) μεταξύ της Παγκοσμιοποίησης και της Ρωσίας, αποδίδεται μάλλον στην προσδοκία, ότι το φαινόμενο Πούτιν θα είναι παροδικό. Αν αντίθετα, το όραμα Πούτιν γίνει πάγια πολιτική της Ρωσίας, τότε η πολεμική σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Χωρίς βεβαίως να αποκλειστεί κάτι τέτοιο και νωρίτερα, επί ημερών Πούτιν, ανάλογα με το πόσο θα το τραβήξουν οι δύο πλευρές. Πάντως σε καμία περίπτωση η Παγκοσμιοποίηση της ιδιωτικής δύναμης, δεν θα επιτρέψει στην Ρωσία και σε κράτη που έχουν παρόμοιες απόψεις, να της χαλάσουν τα σχέδια για παγκόσμια επιβολή.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε το σημερινό φαινόμενο της αχαλίνωτης και ανεξέλεγκτης ιδιωτικής δύναμης που κυριεύει τον πλανήτη, ούτε το άλλο άκρο, δηλαδή τα πάντα στο κράτος είναι η ορθές λύσεις. Εμείς ως Έλληνες είχαμε εφεύρει το «μέτρο». Αυτή είναι η ορθή λύση. Δηλαδή φυσικά και ο πλούτος θα προέλθει από την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως σε καμία περίπτωση η ιδιωτική δύναμη δεν μπορεί να γίνεται ισχυρότερη από τη συλλογική δημοκρατική βούληση κάθε κοινωνίας.