ΥΣΤΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ + ΠΡΑΞΗ
Ανακηρύσσοντας μονόδρομο το «σχέδιο Α’» έκαναν μονόδρομο το «σχέδιο Β’», με μηδέν προετοιμασία…
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Τους έβαλαν στο δίλημμα συνθηκολόγηση ή πόλεμος. Διάλεξαν τη συνθηκολόγηση και είχαν τον πόλεμο».
Έτσι σχολίασε ο Τσώρτσιλ τη συμπεριφορά Νταλαντιέ και Τσάμπερλαιν απέναντι στον Χίτλερ το 1938. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μη χρειασθεί να το επαναλάβει ο ιστορικός του μέλλοντος για την Ελλάδα.
Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει ορισμένες δομικές ομοιότητες, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, μεταξύ της σημερινής κατάστασης και αυτής της δεκαετίας του 1940, γιατί και τότε και τώρα έχουμε κατάλυση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας και υπονόμευση των βασικών προϋποθέσεων αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού, και τότε και τώρα έχουμε υποταγή στους ξένους και κατάρρευση των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Η αριστερά, υποστηρίξαμε, εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, έχει ιστορικές ευκαιρίες και διατρέχει ιστορικούς κινδύνους, ανάλογους με τη δεκαετία του 1940. Δυστυχώς βέβαια, τέτοια σχόλια προκάλεσαν κυρίως αμηχανία έως ενόχληση σε αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε κυρίως να προβληματίσουν και οι οποίοι έτειναν μονίμως να εκλαμβάνουν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα και να «προσαρμόζουν» την πραγματικότητα σε αυτό που ήθελαν ή εκτιμούσαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν.
Πλησιάζουμε τώρα γοργά στο σημείο μηδέν, όπου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα τεθεί προ του διλήμματος είτε να υπογράψει μια πολύ μέτρια έως πολύ κακή συμφωνία, είτε να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια ρήξη με την τρόικα, ίσως τη μόνη λύση που απέμεινε πια στη χώρα, μια ρήξη όμως που δυστυχώς δεν προέβλεψε, θέλησε, σκέφτηκε ή ετοίμασε. Και κυρίως για την οποία δεν προετοιμάστηκε η ίδια γιατί η πολιτική βούληση και η βαθιά, «ιεραποστολική» συναίσθηση της ιστορικής ανάγκης είναι η κύρια προϋπόθεση για να μπει κανείς σε αυτόν τον δρόμο. Αλλά όταν η ζωή θέτει το πρόβλημα, δεν σε ρωτάει δυστυχώς αν ετοιμάστηκες.
Μια τέτοια ρήξη προϋποθέτει κατ’ ελάχιστο ειλικρινή απεύθυνση στον ελληνικό λαό, ένα κατάλληλο στρατηγικό σχέδιο και μια αποφασισμένη να το εφαρμόσει ηγεσία.
Κατά τρόπο ειρωνικό ήταν ακριβώς η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτεί οτιδήποτε πλην του «σχεδίου Α’», η υιοθέτηση σειράς εσφαλμένων, «υπεραισιόδοξων» υποθέσεων, η ελλιπής κατανόηση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα, σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη, αντικειμενική δυσκολία του που συνέβαλαν να οδηγούν απευθείας στην ανάγκη του «σχεδίου Β’», μην επιχειρώντας προηγουμένως την αξιοποίηση όσων περιθωρίων έχει η χώρα εντός ευρωζώνης.
Ελπίζουμε βέβαια ακόμα, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι τα πράγματα δεν θα φτάσουν ακριβώς εκεί, ότι ένα θαύμα θα συμβεί. Αλλά τα μεν θαύματα γίνονται σπανίως στη ζωή, η δε διαπραγμάτευση, φοβούμαστε ότι έχει εξ αρχής εγκλωβιστεί στην προσπάθεια βελτίωσης και εξωραϊσμού ενός προγράμματος που δεν επιδέχεται βελτίωση ή εξωραϊσμό. Δεν αμφισβητήθηκε η ουσία του προγράμματος, δεν έγινε επαρκής επίκληση πολλών επιχειρημάτων, δεν ετέθησαν οι «εταίροι» τρομάρα τους, προ των καταστροφικών αποτελεσμάτων της πολιτικής τους, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή, την υγεία των πολιτών και την εθνική ασφάλεια ενός μέλους της Ε.Ε.
Η απόφαση που θα πάρει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα σφραγίσει ανεξίτηλα την πορεία της χώρας, της αριστεράς, της Ευρώπης και, φυσικά, το προσωπικό του μέλλον. Τα πράγματα θα είναι τώρα ακόμα χειρότερα γιατί έχει προηγηθεί η οικονομική εξάντληση και καταστροφή της προηγούμενης πενταετίας. Η αποσύνθεση της Ελλάδας κινδυνεύει να πάρει εκθετικό χαρακτήρα. Τα υπόλοιπα, ότι έλα θα πληρώσουμε τα ομόλογα του καλοκαιριού και μετά θα μπούμε στην άνοδο δεν πρόκειται να επαληθευθούν. Είναι προβλέψεις κατασκευασμένες να καθησυχάσουν όσους τις κάνουν, όπως γίνεται διαρκώς μετά το 2012.
Ανακηρύσσοντας μονόδρομο το «σχέδιο Α’» έκαναν μονόδρομο το «σχέδιο Β’», με μηδέν προετοιμασία…
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Τους έβαλαν στο δίλημμα συνθηκολόγηση ή πόλεμος. Διάλεξαν τη συνθηκολόγηση και είχαν τον πόλεμο».
Έτσι σχολίασε ο Τσώρτσιλ τη συμπεριφορά Νταλαντιέ και Τσάμπερλαιν απέναντι στον Χίτλερ το 1938. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μη χρειασθεί να το επαναλάβει ο ιστορικός του μέλλοντος για την Ελλάδα.
Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει ορισμένες δομικές ομοιότητες, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, μεταξύ της σημερινής κατάστασης και αυτής της δεκαετίας του 1940, γιατί και τότε και τώρα έχουμε κατάλυση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας και υπονόμευση των βασικών προϋποθέσεων αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού, και τότε και τώρα έχουμε υποταγή στους ξένους και κατάρρευση των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Η αριστερά, υποστηρίξαμε, εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, έχει ιστορικές ευκαιρίες και διατρέχει ιστορικούς κινδύνους, ανάλογους με τη δεκαετία του 1940. Δυστυχώς βέβαια, τέτοια σχόλια προκάλεσαν κυρίως αμηχανία έως ενόχληση σε αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε κυρίως να προβληματίσουν και οι οποίοι έτειναν μονίμως να εκλαμβάνουν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα και να «προσαρμόζουν» την πραγματικότητα σε αυτό που ήθελαν ή εκτιμούσαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν.
Πλησιάζουμε τώρα γοργά στο σημείο μηδέν, όπου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα τεθεί προ του διλήμματος είτε να υπογράψει μια πολύ μέτρια έως πολύ κακή συμφωνία, είτε να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια ρήξη με την τρόικα, ίσως τη μόνη λύση που απέμεινε πια στη χώρα, μια ρήξη όμως που δυστυχώς δεν προέβλεψε, θέλησε, σκέφτηκε ή ετοίμασε. Και κυρίως για την οποία δεν προετοιμάστηκε η ίδια γιατί η πολιτική βούληση και η βαθιά, «ιεραποστολική» συναίσθηση της ιστορικής ανάγκης είναι η κύρια προϋπόθεση για να μπει κανείς σε αυτόν τον δρόμο. Αλλά όταν η ζωή θέτει το πρόβλημα, δεν σε ρωτάει δυστυχώς αν ετοιμάστηκες.
Μια τέτοια ρήξη προϋποθέτει κατ’ ελάχιστο ειλικρινή απεύθυνση στον ελληνικό λαό, ένα κατάλληλο στρατηγικό σχέδιο και μια αποφασισμένη να το εφαρμόσει ηγεσία.
Κατά τρόπο ειρωνικό ήταν ακριβώς η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτεί οτιδήποτε πλην του «σχεδίου Α’», η υιοθέτηση σειράς εσφαλμένων, «υπεραισιόδοξων» υποθέσεων, η ελλιπής κατανόηση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα, σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη, αντικειμενική δυσκολία του που συνέβαλαν να οδηγούν απευθείας στην ανάγκη του «σχεδίου Β’», μην επιχειρώντας προηγουμένως την αξιοποίηση όσων περιθωρίων έχει η χώρα εντός ευρωζώνης.
Ελπίζουμε βέβαια ακόμα, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι τα πράγματα δεν θα φτάσουν ακριβώς εκεί, ότι ένα θαύμα θα συμβεί. Αλλά τα μεν θαύματα γίνονται σπανίως στη ζωή, η δε διαπραγμάτευση, φοβούμαστε ότι έχει εξ αρχής εγκλωβιστεί στην προσπάθεια βελτίωσης και εξωραϊσμού ενός προγράμματος που δεν επιδέχεται βελτίωση ή εξωραϊσμό. Δεν αμφισβητήθηκε η ουσία του προγράμματος, δεν έγινε επαρκής επίκληση πολλών επιχειρημάτων, δεν ετέθησαν οι «εταίροι» τρομάρα τους, προ των καταστροφικών αποτελεσμάτων της πολιτικής τους, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή, την υγεία των πολιτών και την εθνική ασφάλεια ενός μέλους της Ε.Ε.
Η απόφαση που θα πάρει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα σφραγίσει ανεξίτηλα την πορεία της χώρας, της αριστεράς, της Ευρώπης και, φυσικά, το προσωπικό του μέλλον. Τα πράγματα θα είναι τώρα ακόμα χειρότερα γιατί έχει προηγηθεί η οικονομική εξάντληση και καταστροφή της προηγούμενης πενταετίας. Η αποσύνθεση της Ελλάδας κινδυνεύει να πάρει εκθετικό χαρακτήρα. Τα υπόλοιπα, ότι έλα θα πληρώσουμε τα ομόλογα του καλοκαιριού και μετά θα μπούμε στην άνοδο δεν πρόκειται να επαληθευθούν. Είναι προβλέψεις κατασκευασμένες να καθησυχάσουν όσους τις κάνουν, όπως γίνεται διαρκώς μετά το 2012.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ..