Παρακολουθούμε τις κρίσιμες αυτές ιστορικές μέρες, ένα πολιτικό προσωπικό να είναι καθοδηγούμενο με ομφαλοσκοπική στάση και κυνηγώντας το μικροκομματικό του όφελος, παραγνωρίζοντας την κρισιμότητα και την ευθύνη που έχει στο να οδηγήσει έναν λαό και μία χώρα στην επόμενη μέρα σώο, αβλαβή και κυρίαρχο. Μη ενστερνίζοντας και αφουγκράζοντας τις αγωνίες, τους φόβους και τις ανασφάλειες τόσο για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και των παιδιών του, όσο και της χώρας. Είναι ξεκάθαρο παρά ποτέ ότι το πολιτικό σύστημα και το υπάρχον προσωπικό θα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ (και σίγουρα ευχάριστη και θέλω να ελπίζω σ' αυτό) να κινηθεί από κοινού συνεσταλμένο και ενωμένο για την κρίσιμη αυτή κατάσταση. Ώστε να στείλει ως μία γροθιά μήνυμα, καταρχήν στον λαό ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο και αρραγές μέτωπο για το το εθνικό συμφέρον της χώρας και του ίδιου του λαού. Επίσης να σταλεί ένα μήνυμα απέναντι στους δανειστές που επιθυμούν για την τελευταία δόση του 2ου Μνημονίου την περαιτέρω διαιώνιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ότι απέναντι τους θα έχουν ένα μέτωπο ενωμένο πολιτικό προσωπικό και λαός, σαν αυτό που αντιμετώπισαν οι Οθωμανοί, οι ορδές του Μουσολίνι και στην συνέχεια του Χίτλερ.
Θα έλεγα ότι θυμίζουν κοκορομαχίες μεταξύ των Φοιτητικών Κομματικών Παρατάξεων, των Ανωτάτων Σχολών της χώρας (άλλωστε λειτουργούν ως κυψέλες των μετέπειτα Κηφήνων των κομμάτων της Μεταπολίτευσης), αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα αδικήσω αυτές τις νεολαίες και εν τέλει παραμένουν πολύ κατώτερες τους. Αντί να ενώσουν σήμερα έναν λαό και να τον καθησυχάσουν λειτουργούν για το μαγαζάκι τους, που κυνηγάει κάθε ψηφαλάκι από τον απέναντι, χωρίς να τρέφουν κανένα δισταγμό και ηθικό φραγμό για την συνεχή υπονόμευση της χώρας, δυστυχώς. Το λέω με παράπονο καρδιάς. Αντίθετα βλέπουμε οι Γερμανοί και οι Γάλλοι να έχουν υπεύθυνο πολιτικό σύστημα και προσωπικό, άσχετα αν έχουν σαφέστερα λιγότερα να χάσουν από εμάς. Κρίμα για άλλη μία φορά, για την χώρα και τον λαό δεν του αξίζει σε καμία περίπτωση αυτή η πραγματικότητα, τα συμφέροντα του λαού και της χώρας έχουν τεθεί στο περιθώριο από αυτούς που διαχειρίζονται το τιμόνι της χώρας (στο σύνολο, δεν φωτογραφίζω συγκεκριμένα).
Υπάρχει το εξής παράδοξο, ότι οι εκλεγμένοι από τον λαό που παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον της χώρας αυτής, να αμφισβητούν οι ίδιοι την επιλογή του δημοψηφίσματος, όπου ο λαός θα κληθεί με την κρίση του. Όπως επιλέγει το προσωπικό, έτσι να επιλέξει και την απόφαση του στο καίριο αυτό ζήτημα. Το ερώτημα που μπαίνει είναι, πως ο λαός τον εμπιστεύεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα να εκλέξει τους πολιτικούς του προισταμένους και παράλληλα τίθεται σε αμφιβολία η κρίση του για να λάβει απόφαση για το μέλλον του; Επίσης, τίθεται και το άλλο ερώτημα πως κλήθηκε ο Σκωτσέζικος λαός στο αν θα ανεξαρτητοποιηθεί ή όχι, ή πώς μπορεί ο Άγγλος να ερωτηθεί για το Brexit ή όχι και δεν μπορεί ο ελληνικός λαός; Σίγουρα τα Μ.Μ.Ε. έχουν μεγάλη επίδραση στην μάζα και παίζουν τον ρόλο τους που δεν είναι αμελητέος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δημοψηφίσματα, ούτε και εκλογές.
Προβληματίζει ιδιαίτερα η νέα Ευρώπη του ΓερμανοΓαλλικού άξονα που είναι επιλογή της Παγκόσμιας ελίτ, όπου έχει οριστεί να διαφεντεύει μέσω του Ευρώ και να την οδηγήσει στην Ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης. Είναι φανερό ότι η Γερμανία αντί να παίζει τον σταθεροποιητικό παράγοντα για αυτή την εξέλιξη, λόγω του εθνικισμού που διακατέχει τον αρχιτέκτονα τον κύριο Σόιμπλε (εθνικιστή τον χαρακτήρισε ο Μπρεζίνσκι, στο βιβλίο του: Η Μεγάλη Σκακιέρα, εκδόσεις Λιβάνη, σελίδες 134-135), αντί να συγκλίνει και να γεφυρώνει χώρες, οικονομίες και λαούς, λειτουργεί άκρως υπονομευτικά και διασπαστικά για την ίδια την Ευρωζώνη και κατ' επέκταση αυτή η αμφισβήτηση επεκτείνεται και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι ξεκάθαρο από την άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού και από την αντίθεση σε καθετί Γερμανικό ανά την Ευρώπη. Έχει κύρια ευθύνη ο ΓερμανοΓαλλικός άξονας για την αναλγησία και την αδυναμία του στο να απαντήσει σε κάθε μείζον σημασίας ζήτημα όπως το μεταναστευτικό, την ανεργία, την κοινωνική και οικονομική ανισότητα που συνεχώς διευρύνεται. Έχουν μετατρέψει την Ευρώπη από μία άκρως θελκτική Ένωση που ήτανε προ καιρού για την κάθε χώρα εκτός της Ε.Ε., σε μία Ένωση που να φοβίζει και να προβληματίζει όχι μόνο τα εκτός μέλη, αλλά και τα εντός. Ο Ευρωσκεπτικισμός ολοένα αυτά τα χρόνια αποτυπώνεται ανάγλυφα σε δημοφιλία είτε σε Ευρωεκλογές, είτε σε Κοινοβουλευτικές εκλογές, πρόσφατα μάλιστα εκδηλώθηκε αυτό το κλίμα αμφισβήτησης και από το μηδέν που έλαβε η Γερμανία στην Γιουροβίζιον από τους Ευρωπαϊκούς λαούς, δείχνοντας την τάση αποδοκιμασίας προς την ηγεσία της Ευρωζώνης και της Ε.Ε..
Δυστυχώς η Ευρωζώνη χάνει το κοινωνικό της πρόσωπο και μάλιστα από στρατηγική επιλογή, μην ξεχνάμε την δήλωση του αντικαγκελάριου της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και του πρώην Προέδρου της Γαλλίας τον Νικολά Σαρκοζί να δηλώνουν υπέρ μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων. Με κυρίαρχο ρόλο της Γερμανίας και της Γαλλίας, ομολογώντας ότι δεν υπάρχει διάθεση να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα και οδηγούμαστε σε Ευρωπαίους πολίτες Α' κατηγορίας και Β' κατηγορίας (εμείς θα ανήκουμε στην Β' κατηγορία).
Είναι φανερό ότι η ηγεσία της Ευρωζώνης δεν έχει σκοπό να βοηθήσει την Ελλάδα και τον λαό της, αντίθετα στοχεύει στο ξήλωμα των εναπομεινάντων παραγωγικών της δομών, είτε λέγεται τουρισμός (ζητώντας αύξηση στον Φ.Π.Α., καθιστώντας μας εκτός ανταγωνισμού), είτε λέγονται Ελληνικές Φαρμακοβιομηχανίες (αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές των πρωτότυπων έναντι των γεννοσήμων φαρμάκων, γνωρίζοντας ότι θα ενισχυθούν οι ξένες (και δη η Teva του κυρίου Σόρος) έναντι των ελληνικών), αυξάνοντας τα τέλη στους αγρότες (καθιστώντας αδύνατη την παραγωγική ανασυγκρότηση και αυτάρκεια της χώρας).
Μάλιστα η ηγεσία της Ευρώπης μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών της Γερμανίας, στην πρόσφατη αποστολή του υιού Ερντογάν χορήγησε την εκστρατεία του στην Θράκη, για να θέσει το ζήτημα της Τουρκικής μειονότητας (παραγνωρίζοντας την συνθήκη της Λωζάνης που είναι από κοινού υπογεγραμμένη και από τις δύο χώρες) και για την Κοσοβοποίηση της περιοχής. Τέλος να θυμίσω την επίσκεψη του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας, του κυρίου Σαμαρά για να λάβει την προεκλογική στήριξη από την Γερμανίδα καγκελάριο, άκουσε αδρανής να μιλάει για Μακεδονία και να λαμβάνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της FYROM στο ζήτημα αυτό, όπου είναι υψηλής σημασίας για την χώρα και την διατήρηση, ομαλοποίηση της χώρας στα σύνορα της απέναντι στον λαϊκίστικο εξτρεμισμό των γειτόνων μας.
Τις προάλλες ο δημοσιογράφος της Real, ο κύριος Αθανασίου Θάνος μετέφερε την εξής δήλωση αξιωματούχου των Βρυξελλών, ότι η Αθήνα δεν είναι ικανή να οργανώσει ένα Barbeque, πόσο δε μάλλον να αλλάξει το νόμισμα της. Κάνοντας σαφές ότι η εικόνα που έχουν στο ιερατείο των Βρυξελλών, για το ελληνικό προσωπικό είναι ότι είναι ανίκανο να οργανώσει και να σχεδιάσει καθετί που είναι υψίστης σημασίας. Γνωρίζοντας κάτι τέτοιο, έχουν την αλαζονεία και την υπεροψία για να θέσουν την κάθε απαίτηση τους, όσο υπερβολική και άδικη αν είναι, έχοντας απέναντι τους ένα τέτοιο ανάξιο προσωπικό.
Μία χώρα που δεν έχει βιώσιμο χρέος εξαρχής της κρίσεως και απλά το ανακυκλώνει το χρέος αυτό, με συμφωνίες που το καθιστούν μη βιώσιμο και διογκωμένο συνεχώς, είναι μία χώρα καταδικασμένη να την ρουφήξει ως μαύρη τρύπα, το χρέος της. Σήμερα χρειάζεται ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, για να σταθεί στο μέλλον στα δικά της πόδια ξανά η χώρα και ο λαός. Εντός Ευρώ και με τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο, γιατί εκτός του ότι δεν βοηθάνε στην κατεύθυνση αυτή οι δανειστές, αντίθετα εποφθαλμιούν στον πλούτο τον ανεκμετάλλευτο της χώρας και τον θέλουν "μπιρ παρά", αντίθετα υπονομεύοντας την χώρα για να είναι σίγουροι στην παράδοση της και με τους δικούς τους όρους, η παράδοση των ΥδρογονΑνθράκων, των Μεταλλευμάτων κλπ.. Φυσικά στο έγκλημα αυτό συνήργησε και η περίοδος της Μεταπολίτευσης, αφού στα 40 χρόνια φρόντισε να ξηλώσει ως πουλόβερ την Παραγωγική δομή της χώρας, με τον πρωτογενή τομέα, με τις βιομηχανικές μονάδες, τις βιοτεχνίες και την μη ορθή εκμετάλλευση του Επιστημονικού Προσωπικού της χώρας, για την ανάπτυξη στην έρευνα. Αντίθετα έθεσε ως προτεραιότητα την διατήρηση των κομματικών της στρατών, για να διατηρήσει την διαιώνιση της στην καρέκλα της εξουσίας, κυνηγώντας τα ψηφαλάκια και νοιάζοντας για τα κομματικά της μαγαζιά. Αφήνοντας μία χώρα έρμαιο στην τύχη της και έναν λαό βορά στο βάρος της ανευθυνότητας των εξελίξεων του Μέλλοντος κι όλα αυτά για το προσωπικό όφελος και μόνο το δικό της.