Του Πέτρου Παπαβασιλείου
Πόσο αληθινή είναι η αυτοπεποίθηση που επιδεικνύουν εταίροι και δανειστές έναντι του ελληνικού ζητήματος; Στέλεχος πολιτικής ομάδας θεσμικού παράγοντα των Βρυξελλών, μάς μετέφερε ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης, ενόψει των επόμενων κινήσεων στη σκακιέρα της διαπραγμάτευσης, διακατέχονται από την ίδια περίπου ένταση που καταλαμβάνει, πιθανότατα, τον έλληνα ομόλογό τους. Η ίδια πηγή, που διαθέτει πρόσβαση σε όσα διαμείβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, σημειώνει ότι η Ευρώπη -όσο κι αν το κρύβει- φοβάται δύο συγκεκριμένες αντιδράσεις: 1) Τη στάση πληρωμών προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και, 2) την καταγγελία, με νομικά μέσα, των πρακτικών που μετέρχονται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ σε σχέση με τη χώρα μας.
Στην πρώτη περίπτωση, (default προς το ΔΝΤ ή αποχώρηση του Ταμείου), η ΕΚΤ θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, λόγω καταστατικών της δεσμεύσεων. Αν, όμως, συμβεί κάτι τέτοιο, ο όγκος των υποχρεώσεων της Αθήνας προς το Ταμείο θα πέσει αποκλειστικά στους ώμους του τρίτου εμπλεκόμενου εγγυητή της εφαρμογής του προγράμματος, που είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μπορούν, λοιπόν, οι Βρυξέλλες να σηκώσουν το βάρος μίας εμπλοκής αυτής της κλίμακας χωρίς τη συνδρομή της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Η απάντηση είναι «όχι». Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Στη δεύτερη περίπτωση, (καταγγελία των «θεσμών»), υπάρχουν ήδη βάσιμες προβλέψεις ότι η Ελλάδα όχι μόνο μπορεί να πετύχει δικαίωση, αλλά και να αξιώσει μέχρι και αποζημίωση. Εκτός όλων των άλλων διαδικαστικών επιπλοκών, ο Μ. Ντράγκι θα βρεθεί αντιμέτωπος με την παράτυπη παρακράτηση των κερδών που αποκόμισαν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης από τα ελληνικά ομόλογα, αλλά δεν τα επέστρεψαν στην Αθήνα, όπως ορίζουν οι συμφωνίες. Ενώ η Κρ. Λαγκάρντ θα εμπλακεί, πιθανότατα, με τα ομολογημένα λάθη των υφιστάμενών της στη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος –τα οποία περιγράφονται σαφώς σε δύο εσωτερικές αξιολογήσεις του ΔΝΤ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει -έως στιγμής, τουλάχιστον- ότι δεν θέλει να τραβήξει το σχοινί στα άκρα. Όχι γιατί φοβάται τον «αυστηρό» υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ή τον ειρωνικό, σε αρκετές περιπτώσεις, πρόεδρο της Κομισιόν, αλλά επειδή δεν θέλει να συνδέσει το όνομά του με ακραίες κινήσεις, οι οποίες θα ταρακουνήσουν συθέμελα το –σαθρό, για πολλούς- ευρωπαϊκό οικοδόμημα.Επιλέγει να κινηθεί θεσμικά «για να μην μπει η Ελλάδα σε περιπέτειες», όπως ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί σε συνεργάτες του, αλλά και για να μην προκαλέσει ντόμινο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, άλλωστε, σε εκθέσεις τους αθέατες προς το κοινό, εκτιμούν πως «η κατάρρευση της Ελλάδας θα ισοδυναμούσε με έξι Lehman Brothers σε επίπεδο feedback…»
altsantiri
Στην πρώτη περίπτωση, (default προς το ΔΝΤ ή αποχώρηση του Ταμείου), η ΕΚΤ θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, λόγω καταστατικών της δεσμεύσεων. Αν, όμως, συμβεί κάτι τέτοιο, ο όγκος των υποχρεώσεων της Αθήνας προς το Ταμείο θα πέσει αποκλειστικά στους ώμους του τρίτου εμπλεκόμενου εγγυητή της εφαρμογής του προγράμματος, που είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μπορούν, λοιπόν, οι Βρυξέλλες να σηκώσουν το βάρος μίας εμπλοκής αυτής της κλίμακας χωρίς τη συνδρομή της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Η απάντηση είναι «όχι». Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Στη δεύτερη περίπτωση, (καταγγελία των «θεσμών»), υπάρχουν ήδη βάσιμες προβλέψεις ότι η Ελλάδα όχι μόνο μπορεί να πετύχει δικαίωση, αλλά και να αξιώσει μέχρι και αποζημίωση. Εκτός όλων των άλλων διαδικαστικών επιπλοκών, ο Μ. Ντράγκι θα βρεθεί αντιμέτωπος με την παράτυπη παρακράτηση των κερδών που αποκόμισαν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης από τα ελληνικά ομόλογα, αλλά δεν τα επέστρεψαν στην Αθήνα, όπως ορίζουν οι συμφωνίες. Ενώ η Κρ. Λαγκάρντ θα εμπλακεί, πιθανότατα, με τα ομολογημένα λάθη των υφιστάμενών της στη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος –τα οποία περιγράφονται σαφώς σε δύο εσωτερικές αξιολογήσεις του ΔΝΤ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει -έως στιγμής, τουλάχιστον- ότι δεν θέλει να τραβήξει το σχοινί στα άκρα. Όχι γιατί φοβάται τον «αυστηρό» υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ή τον ειρωνικό, σε αρκετές περιπτώσεις, πρόεδρο της Κομισιόν, αλλά επειδή δεν θέλει να συνδέσει το όνομά του με ακραίες κινήσεις, οι οποίες θα ταρακουνήσουν συθέμελα το –σαθρό, για πολλούς- ευρωπαϊκό οικοδόμημα.Επιλέγει να κινηθεί θεσμικά «για να μην μπει η Ελλάδα σε περιπέτειες», όπως ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί σε συνεργάτες του, αλλά και για να μην προκαλέσει ντόμινο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, άλλωστε, σε εκθέσεις τους αθέατες προς το κοινό, εκτιμούν πως «η κατάρρευση της Ελλάδας θα ισοδυναμούσε με έξι Lehman Brothers σε επίπεδο feedback…»
altsantiri